aftuigen

Dutch

Etymology

From af (“off, down”) +‎ tuigen (“to equip”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfˌtœy̯.ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧tui‧gen

Verb

aftuigen

1. (nautical, transitive) to unrig, to unequip
2. (livestock, particularly equestrianism, transitive) to remove tack from, to unequip
3. (transitive) to beat up, to attack, to abuse

   Synonyms: aframmelen, afranselen, afrossen

4. (transitive) to dedecorate

Conjugation

Conjugation of aftuigen (weak, separable)
infinitive	aftuigen
past singular	tuigde af
past participle	afgetuigd
infinitive	aftuigen
gerund	aftuigen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	tuig af	tuigde af	aftuig	aftuigde
2nd person sing. (jij)	tuigt af, tuig af2	tuigde af	aftuigt	aftuigde
2nd person sing. (u)	tuigt af	tuigde af	aftuigt	aftuigde
2nd person sing. (gij)	tuigt af	tuigde af	aftuigt	aftuigde
3rd person singular	tuigt af	tuigde af	aftuigt	aftuigde
plural	tuigen af	tuigden af	aftuigen	aftuigden
subjunctive sing.1	tuige af	tuigde af	aftuige	aftuigde
subjunctive plur.1	tuigen af	tuigden af	aftuigen	aftuigden
imperative sing.	tuig af
imperative plur.1	tuigt af
participles	aftuigend	afgetuigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aftuiging