afstijgen

Dutch

Etymology

From af +‎ stijgen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfˌstɛi̯.ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧stij‧gen

Verb

afstijgen

1. (intransitive) to get down (especially from horses) [with van ‘from’]

Conjugation

Conjugation of afstijgen (strong class 1, separable)
infinitive	afstijgen
past singular	steeg af
past participle	afgestegen
infinitive	afstijgen
gerund	afstijgen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	stijg af	steeg af	afstijg	afsteeg
2nd person sing. (jij)	stijgt af, stijg af2	steeg af	afstijgt	afsteeg
2nd person sing. (u)	stijgt af	steeg af	afstijgt	afsteeg
2nd person sing. (gij)	stijgt af	steegt af	afstijgt	afsteegt
3rd person singular	stijgt af	steeg af	afstijgt	afsteeg
plural	stijgen af	stegen af	afstijgen	afstegen
subjunctive sing.1	stijge af	stege af	afstijge	afstege
subjunctive plur.1	stijgen af	stegen af	afstijgen	afstegen
imperative sing.	stijg af
imperative plur.1	stijgt af
participles	afstijgend	afgestegen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afstijging