afsnauwen

Dutch

Etymology

From af +‎ snauwen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfsnɔuə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧snau‧wen

Verb

afsnauwen

1. (transitive) to curtly tell someone off, to rebuke harshly

Conjugation

Conjugation of afsnauwen (weak, separable)
infinitive	afsnauwen
past singular	snauwde af
past participle	afgesnauwd
infinitive	afsnauwen
gerund	afsnauwen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	snauw af	snauwde af	afsnauw	afsnauwde
2nd person sing. (jij)	snauwt af, snauw af2	snauwde af	afsnauwt	afsnauwde
2nd person sing. (u)	snauwt af	snauwde af	afsnauwt	afsnauwde
2nd person sing. (gij)	snauwt af	snauwde af	afsnauwt	afsnauwde
3rd person singular	snauwt af	snauwde af	afsnauwt	afsnauwde
plural	snauwen af	snauwden af	afsnauwen	afsnauwden
subjunctive sing.1	snauwe af	snauwde af	afsnauwe	afsnauwde
subjunctive plur.1	snauwen af	snauwden af	afsnauwen	afsnauwden
imperative sing.	snauw af
imperative plur.1	snauwt af
participles	afsnauwend	afgesnauwd
1) Archaic. 2) In case of inversion.