afslachten

Dutch

Etymology

From af +‎ slachten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfslɑxtə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧slach‧ten

Verb

afslachten

1. (transitive) to butcher, to slaughter
2. (transitive) to massacre

Conjugation

Conjugation of afslachten (weak, separable)
infinitive	afslachten
past singular	slachtte af
past participle	afgeslacht
infinitive	afslachten
gerund	afslachten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	slacht af	slachtte af	afslacht	afslachtte
2nd person sing. (jij)	slacht af	slachtte af	afslacht	afslachtte
2nd person sing. (u)	slacht af	slachtte af	afslacht	afslachtte
2nd person sing. (gij)	slacht af	slachtte af	afslacht	afslachtte
3rd person singular	slacht af	slachtte af	afslacht	afslachtte
plural	slachten af	slachtten af	afslachten	afslachtten
subjunctive sing.1	slachte af	slachtte af	afslachte	afslachtte
subjunctive plur.1	slachten af	slachtten af	afslachten	afslachtten
imperative sing.	slacht af
imperative plur.1	slacht af
participles	afslachtend	afgeslacht
1) Archaic.

Derived terms

• afslachting

Anagrams

• slachten af