afleren

Dutch

Etymology

From af +‎ leren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfleːrə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧le‧ren

Verb

afleren

1. (transitive) to unlearn
2. (transitive) to correct (often a bad habit)

Conjugation

Conjugation of afleren (weak, separable)
infinitive	afleren
past singular	leerde af
past participle	afgeleerd
infinitive	afleren
gerund	afleren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	leer af	leerde af	afleer	afleerde
2nd person sing. (jij)	leert af, leer af2	leerde af	afleert	afleerde
2nd person sing. (u)	leert af	leerde af	afleert	afleerde
2nd person sing. (gij)	leert af	leerde af	afleert	afleerde
3rd person singular	leert af	leerde af	afleert	afleerde
plural	leren af	leerden af	afleren	afleerden
subjunctive sing.1	lere af	leerde af	aflere	afleerde
subjunctive plur.1	leren af	leerden af	afleren	afleerden
imperative sing.	leer af
imperative plur.1	leert af
participles	aflerend	afgeleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Antonyms

• aanleren

Anagrams

• flaneer, flanere, leren af