afkondigen

Dutch

Etymology

From af +‎ kondigen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfkɔndəɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧kon‧di‧gen

Verb

afkondigen

1. (transitive) to declare, proclaim

Conjugation

Conjugation of afkondigen (weak, separable)
infinitive	afkondigen
past singular	kondigde af
past participle	afgekondigd
infinitive	afkondigen
gerund	afkondigen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kondig af	kondigde af	afkondig	afkondigde
2nd person sing. (jij)	kondigt af, kondig af2	kondigde af	afkondigt	afkondigde
2nd person sing. (u)	kondigt af	kondigde af	afkondigt	afkondigde
2nd person sing. (gij)	kondigt af	kondigde af	afkondigt	afkondigde
3rd person singular	kondigt af	kondigde af	afkondigt	afkondigde
plural	kondigen af	kondigden af	afkondigen	afkondigden
subjunctive sing.1	kondige af	kondigde af	afkondige	afkondigde
subjunctive plur.1	kondigen af	kondigden af	afkondigen	afkondigden
imperative sing.	kondig af
imperative plur.1	kondigt af
participles	afkondigend	afgekondigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afkondiging

Anagrams

• kondigen af