afkloppen

Dutch

Etymology

From af +‎ kloppen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑf.klɔ.pə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧klop‧pen

Verb

afkloppen

1. (transitive) to strike off (to separate by blows)

   Na het buitenspelen klopten de kinderen het zand van zich af.

   After playing outside, the children struck the sand off of themselves.

2. to knock on wood (to take a customary action to ward off some misfortune that is believed to be attracted by a presumptuous statement)

Conjugation

Conjugation of afkloppen (weak, separable)
infinitive	afkloppen
past singular	klopte af
past participle	afgeklopt
infinitive	afkloppen
gerund	afkloppen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	klop af	klopte af	afklop	afklopte
2nd person sing. (jij)	klopt af, klop af2	klopte af	afklopt	afklopte
2nd person sing. (u)	klopt af	klopte af	afklopt	afklopte
2nd person sing. (gij)	klopt af	klopte af	afklopt	afklopte
3rd person singular	klopt af	klopte af	afklopt	afklopte
plural	kloppen af	klopten af	afkloppen	afklopten
subjunctive sing.1	kloppe af	klopte af	afkloppe	afklopte
subjunctive plur.1	kloppen af	klopten af	afkloppen	afklopten
imperative sing.	klop af
imperative plur.1	klopt af
participles	afkloppend	afgeklopt
1) Archaic. 2) In case of inversion.