afhaspelen

Dutch

Etymology

Compound of af +‎ haspelen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfˌɦɑs.pə.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧has‧pe‧len

Verb

afhaspelen

1. (transitive) to unwind (from a reel), to reel
2. (transitive) to sort out, to untangle
3. (transitive, obsolete) to fight it out verbally, to solve a dispute by arguing

   Synonym: uitvechten

Conjugation

Conjugation of afhaspelen (weak, separable)
infinitive	afhaspelen
past singular	haspelde af
past participle	afgehaspeld
infinitive	afhaspelen
gerund	afhaspelen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	haspel af	haspelde af	afhaspel	afhaspelde
2nd person sing. (jij)	haspelt af, haspel af2	haspelde af	afhaspelt	afhaspelde
2nd person sing. (u)	haspelt af	haspelde af	afhaspelt	afhaspelde
2nd person sing. (gij)	haspelt af	haspelde af	afhaspelt	afhaspelde
3rd person singular	haspelt af	haspelde af	afhaspelt	afhaspelde
plural	haspelen af	haspelden af	afhaspelen	afhaspelden
subjunctive sing.1	haspele af	haspelde af	afhaspele	afhaspelde
subjunctive plur.1	haspelen af	haspelden af	afhaspelen	afhaspelden
imperative sing.	haspel af
imperative plur.1	haspelt af
participles	afhaspelend	afgehaspeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.