afhangen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch afhangen, a calque of Old French dépendre, from Latin dēpendeō. Equivalent to af +‎ hangen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfˌɦɑŋə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧han‧gen

Verb

afhangen

1. (intransitive) to depend [with van ‘on’]

   Het hangt af van het weer.

   It depends on the weather.

   Dat hangt ervan af.

   It depends.

Conjugation

Conjugation of afhangen (strong class 7, separable)
infinitive	afhangen
past singular	hing af
past participle	afgehangen
infinitive	afhangen
gerund	afhangen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	hang af	hing af	afhang	afhing
2nd person sing. (jij)	hangt af, hang af2	hing af	afhangt	afhing
2nd person sing. (u)	hangt af	hing af	afhangt	afhing
2nd person sing. (gij)	hangt af	hingt af	afhangt	afhingt
3rd person singular	hangt af	hing af	afhangt	afhing
plural	hangen af	hingen af	afhangen	afhingen
subjunctive sing.1	hange af	hinge af	afhange	afhinge
subjunctive plur.1	hangen af	hingen af	afhangen	afhingen
imperative sing.	hang af
imperative plur.1	hangt af
participles	afhangend	afgehangen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afhankelijk

Anagrams

• hangen af