afblazen

Dutch

Etymology

From af +‎ blazen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑvˌblaːzə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧bla‧zen

Verb

afblazen

1. (transitive) to blow off (to move off by blowing air)
2. (transitive) to blow off (to remove with violent force) (generally not used for small firearms, unlike English to blow off)

   Ze wilde niet dat haar hoofd er afgeblazen zou worden.

   She didn't want her head to get blown off.

3. (transitive) to call off, cancel

   Tegen 23.00 uur werd de zoektocht afgeblazen.

   The search was called off around 11 PM.

Conjugation

Conjugation of afblazen (strong class 7, separable)
infinitive	afblazen
past singular	blies af
past participle	afgeblazen
infinitive	afblazen
gerund	afblazen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	blaas af	blies af	afblaas	afblies
2nd person sing. (jij)	blaast af, blaas af2	blies af	afblaast	afblies
2nd person sing. (u)	blaast af	blies af	afblaast	afblies
2nd person sing. (gij)	blaast af	bliest af	afblaast	afbliest
3rd person singular	blaast af	blies af	afblaast	afblies
plural	blazen af	bliezen af	afblazen	afbliezen
subjunctive sing.1	blaze af	blieze af	afblaze	afblieze
subjunctive plur.1	blazen af	bliezen af	afblazen	afbliezen
imperative sing.	blaas af
imperative plur.1	blaast af
participles	afblazend	afgeblazen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• blazen af