abiurata

Italian

Participle

abiurata f sg

1. feminine singular of abiurato

Latin

Participle

abiūrāta

1. inflection of abiūrātus:
   1. nominative/vocative feminine singular
   2. nominative/accusative/vocative neuter plural

Participle

abiūrātā

1. ablative feminine singular of abiūrātus

Polish

Etymology

Learned borrowing from Latin abiūrātus. First attested in 1661–1673.

Pronunciation

• IPA^(key): /a.bjuˈra.ta/
• Rhymes: -ata
• Syllabification: a‧biu‧ra‧ta

Noun

abiurata f

1. (obsolete, now historical, law) sworn oath of the number of owned acres owned by a rich nobleman used as a base for calculating taxes
   • 2015, Andrzej Rachuba, “Inflantczycy i Kurlandczycy na Żmudzi w XVI–XVIII wieku”, in Klio. Czasopismo poświęcone dziejom Polski i powszechnym‎^[1], volume 35, number 4, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, →ISSN, pages 45–68:

     Niemniej abiurata 1667 roku nie odnotowała wszystkich tutejszych posesorów dóbr, w tym Inflantczyków i Kurlandczyków.

     However the sworn oath of acres of 1667 did not make note of all of the local owners of goods, including the Inflantczyks and the Kurlandczyks.

Declension

Declension of abiurata

	singular	plural
nominative	abiurata	abiuraty
genitive	abiuraty	abiurat
dative	abiuracie	abiuratom
accusative	abiuratę	abiuraty
instrumental	abiuratą	abiuratami
locative	abiuracie	abiuratach
vocative	abiurato	abiuraty

Derived terms

adjective

• (Middle Polish) abiuratowy

 

Related terms

nouns

• abiuracja

 

References

• Krystyna Siekierska (11.01.2023) “ABIURATA”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century]

Further reading

• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1900), “abjurata”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 1, Warsaw, page 2