abdiceren

Dutch

Etymology

Next to older abdiqueren from Middle French abdiquer, from Latin abdīcō.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɑpdiˈseːrə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ab‧di‧ce‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

abdiceren

1. (intransitive) to abdicate

Conjugation

Conjugation of abdiceren (weak)
infinitive	abdiceren
past singular	abdiceerde
past participle	geabdiceerd
infinitive	abdiceren
gerund	abdiceren n
	present tense	past tense
1st person singular	abdiceer	abdiceerde
2nd person sing. (jij)	abdiceert, abdiceer2	abdiceerde
2nd person sing. (u)	abdiceert	abdiceerde
2nd person sing. (gij)	abdiceert	abdiceerde
3rd person singular	abdiceert	abdiceerde
plural	abdiceren	abdiceerden
subjunctive sing.1	abdicere	abdiceerde
subjunctive plur.1	abdiceren	abdiceerden
imperative sing.	abdiceer
imperative plur.1	abdiceert
participles	abdicerend	geabdiceerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• abdicatie