aanwerven

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ werven.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌʋɛr.və(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧wer‧ven

Verb

aanwerven

1. (transitive, originally nautical) to recruit, to hire

Conjugation

Conjugation of aanwerven (strong class 3+7, separable)
infinitive	aanwerven
past singular	wierf aan
past participle	aangeworven
infinitive	aanwerven
gerund	aanwerven n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	werf aan	wierf aan	aanwerf	aanwierf
2nd person sing. (jij)	werft aan, werf aan2	wierf aan	aanwerft	aanwierf
2nd person sing. (u)	werft aan	wierf aan	aanwerft	aanwierf
2nd person sing. (gij)	werft aan	wierft aan	aanwerft	aanwierft
3rd person singular	werft aan	wierf aan	aanwerft	aanwierf
plural	werven aan	wierven aan	aanwerven	aanwierven
subjunctive sing.1	werve aan	wierve aan	aanwerve	aanwierve
subjunctive plur.1	werven aan	wierven aan	aanwerven	aanwierven
imperative sing.	werf aan
imperative plur.1	werft aan
participles	aanwervend	aangeworven
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanwerving