aanvliegen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ vliegen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌvli.ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧vlie‧gen

Verb

aanvliegen

1. (intransitive) to fly near, to arrive or approach by flying
2. (transitive) (informal, office jargon) to approach (a problem, a subject)

Conjugation

Conjugation of aanvliegen (strong class 2a, separable)
infinitive	aanvliegen
past singular	vloog aan
past participle	aangevlogen
infinitive	aanvliegen
gerund	aanvliegen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	vlieg aan	vloog aan	aanvlieg	aanvloog
2nd person sing. (jij)	vliegt aan, vlieg aan2	vloog aan	aanvliegt	aanvloog
2nd person sing. (u)	vliegt aan	vloog aan	aanvliegt	aanvloog
2nd person sing. (gij)	vliegt aan	vloogt aan	aanvliegt	aanvloogt
3rd person singular	vliegt aan	vloog aan	aanvliegt	aanvloog
plural	vliegen aan	vlogen aan	aanvliegen	aanvlogen
subjunctive sing.1	vliege aan	vloge aan	aanvliege	aanvloge
subjunctive plur.1	vliegen aan	vlogen aan	aanvliegen	aanvlogen
imperative sing.	vlieg aan
imperative plur.1	vliegt aan
participles	aanvliegend	aangevlogen
1) Archaic. 2) In case of inversion.