aanstampen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ stampen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌstɑm.pə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧stam‧pen

Verb

aanstampen

1. (transitive) to tamp; especially, to stamp/stomp (on soil or a granular fluid) to make it compact

Conjugation

Conjugation of aanstampen (weak, separable)
infinitive	aanstampen
past singular	stampte aan
past participle	aangestampt
infinitive	aanstampen
gerund	aanstampen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	stamp aan	stampte aan	aanstamp	aanstampte
2nd person sing. (jij)	stampt aan, stamp aan2	stampte aan	aanstampt	aanstampte
2nd person sing. (u)	stampt aan	stampte aan	aanstampt	aanstampte
2nd person sing. (gij)	stampt aan	stampte aan	aanstampt	aanstampte
3rd person singular	stampt aan	stampte aan	aanstampt	aanstampte
plural	stampen aan	stampten aan	aanstampen	aanstampten
subjunctive sing.1	stampe aan	stampte aan	aanstampe	aanstampte
subjunctive plur.1	stampen aan	stampten aan	aanstampen	aanstampten
imperative sing.	stamp aan
imperative plur.1	stampt aan
participles	aanstampend	aangestampt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanstamper
• aanstamping