aanplanten

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ planten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːmˌplɑn.tə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧plan‧ten

Verb

aanplanten

1. (transitive) to plant (with connotation of considerable size, considerable quantity, replenishment or expansion)

Conjugation

Conjugation of aanplanten (weak, separable)
infinitive	aanplanten
past singular	plantte aan
past participle	aangeplant
infinitive	aanplanten
gerund	aanplanten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	plant aan	plantte aan	aanplant	aanplantte
2nd person sing. (jij)	plant aan	plantte aan	aanplant	aanplantte
2nd person sing. (u)	plant aan	plantte aan	aanplant	aanplantte
2nd person sing. (gij)	plant aan	plantte aan	aanplant	aanplantte
3rd person singular	plant aan	plantte aan	aanplant	aanplantte
plural	planten aan	plantten aan	aanplanten	aanplantten
subjunctive sing.1	plante aan	plantte aan	aanplante	aanplantte
subjunctive plur.1	planten aan	plantten aan	aanplanten	aanplantten
imperative sing.	plant aan
imperative plur.1	plant aan
participles	aanplantend	aangeplant
1) Archaic.

Derived terms

• aanplanting