aanlijnen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ lijn +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌlɛi̯.nə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧lij‧nen

Verb

aanlijnen

1. (transitive) to leash, to secure with a leash, to put a leash on

Conjugation

Conjugation of aanlijnen (weak, separable)
infinitive	aanlijnen
past singular	lijnde aan
past participle	aangelijnd
infinitive	aanlijnen
gerund	aanlijnen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	lijn aan	lijnde aan	aanlijn	aanlijnde
2nd person sing. (jij)	lijnt aan, lijn aan2	lijnde aan	aanlijnt	aanlijnde
2nd person sing. (u)	lijnt aan	lijnde aan	aanlijnt	aanlijnde
2nd person sing. (gij)	lijnt aan	lijnde aan	aanlijnt	aanlijnde
3rd person singular	lijnt aan	lijnde aan	aanlijnt	aanlijnde
plural	lijnen aan	lijnden aan	aanlijnen	aanlijnden
subjunctive sing.1	lijne aan	lijnde aan	aanlijne	aanlijnde
subjunctive plur.1	lijnen aan	lijnden aan	aanlijnen	aanlijnden
imperative sing.	lijn aan
imperative plur.1	lijnt aan
participles	aanlijnend	aangelijnd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanlijngebod
• aanlijning