aanliggen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch aenliggen. Equivalent to aan +‎ liggen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌlɪɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧lig‧gen

Verb

aanliggen

1. (intransitive) to lie or stand against something else

   De groene blaadjes die tegen deze bloemhoofdjes aanliggen zijn dan ook geen kelkbladen maar omwindselblaadjes. — The green leaves that lie against these flower heads are therefore not calyx leaves but involucre leaves.

2. (intransitive, navigation) to be on course

Conjugation

Conjugation of aanliggen (strong class 5, separable)
infinitive	aanliggen
past singular	lag aan
past participle	aangelegen
infinitive	aanliggen
gerund	aanliggen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	lig aan	lag aan	aanlig	aanlag
2nd person sing. (jij)	ligt aan, lig aan2	lag aan	aanligt	aanlag
2nd person sing. (u)	ligt aan	lag aan	aanligt	aanlag
2nd person sing. (gij)	ligt aan	laagt aan	aanligt	aanlaagt
3rd person singular	ligt aan	lag aan	aanligt	aanlag
plural	liggen aan	lagen aan	aanliggen	aanlagen
subjunctive sing.1	ligge aan	lage aan	aanligge	aanlage
subjunctive plur.1	liggen aan	lagen aan	aanliggen	aanlagen
imperative sing.	lig aan
imperative plur.1	ligt aan
participles	aanliggend	aangelegen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• liggen aan