aanhangen

Dutch

Etymology

From aan +‎ hangen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌɦɑŋə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧han‧gen

Verb

aanhangen

1. (transitive) to adhere to (an idea or philosophy)

Conjugation

Conjugation of aanhangen (strong class 7, separable)
infinitive	aanhangen
past singular	hing aan
past participle	aangehangen
infinitive	aanhangen
gerund	aanhangen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	hang aan	hing aan	aanhang	aanhing
2nd person sing. (jij)	hangt aan, hang aan2	hing aan	aanhangt	aanhing
2nd person sing. (u)	hangt aan	hing aan	aanhangt	aanhing
2nd person sing. (gij)	hangt aan	hingt aan	aanhangt	aanhingt
3rd person singular	hangt aan	hing aan	aanhangt	aanhing
plural	hangen aan	hingen aan	aanhangen	aanhingen
subjunctive sing.1	hange aan	hinge aan	aanhange	aanhinge
subjunctive plur.1	hangen aan	hingen aan	aanhangen	aanhingen
imperative sing.	hang aan
imperative plur.1	hangt aan
participles	aanhangend	aangehangen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanhang
• aanhangsel

Anagrams

• hangen aan