aangrinniken

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ grinniken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌɣrɪ.nə.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧grin‧ni‧ken

Verb

aangrinniken

1. (transitive, rare) to giggle at (someone) (often implying mockery)

Conjugation

Conjugation of aangrinniken (weak, separable)
infinitive	aangrinniken
past singular	grinnikte aan
past participle	aangegrinnikt
infinitive	aangrinniken
gerund	aangrinniken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	grinnik aan	grinnikte aan	aangrinnik	aangrinnikte
2nd person sing. (jij)	grinnikt aan, grinnik aan2	grinnikte aan	aangrinnikt	aangrinnikte
2nd person sing. (u)	grinnikt aan	grinnikte aan	aangrinnikt	aangrinnikte
2nd person sing. (gij)	grinnikt aan	grinnikte aan	aangrinnikt	aangrinnikte
3rd person singular	grinnikt aan	grinnikte aan	aangrinnikt	aangrinnikte
plural	grinniken aan	grinnikten aan	aangrinniken	aangrinnikten
subjunctive sing.1	grinnike aan	grinnikte aan	aangrinnike	aangrinnikte
subjunctive plur.1	grinniken aan	grinnikten aan	aangrinniken	aangrinnikten
imperative sing.	grinnik aan
imperative plur.1	grinnikt aan
participles	aangrinnikend	aangegrinnikt
1) Archaic. 2) In case of inversion.