aandurven

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ durven.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌdʏr.və(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧dur‧ven

Verb

aandurven

1. to dare; to venture
2. to toe the line (clarification of this definition is needed)

Conjugation

Conjugation of aandurven (weak, separable)
infinitive	aandurven
past singular	durfde aan
past participle	aangedurfd
infinitive	aandurven
gerund	aandurven n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	durf aan	durfde aan	aandurf	aandurfde
2nd person sing. (jij)	durft aan, durf aan2	durfde aan	aandurft	aandurfde
2nd person sing. (u)	durft aan	durfde aan	aandurft	aandurfde
2nd person sing. (gij)	durft aan	durfde aan	aandurft	aandurfde
3rd person singular	durft aan	durfde aan	aandurft	aandurfde
plural	durven aan	durfden aan	aandurven	aandurfden
subjunctive sing.1	durve aan	durfde aan	aandurve	aandurfde
subjunctive plur.1	durven aan	durfden aan	aandurven	aandurfden
imperative sing.	durf aan
imperative plur.1	durft aan
participles	aandurvend	aangedurfd
1) Archaic. 2) In case of inversion.