aanblazen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch aenblasen. Equivalent to aan +‎ blazen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌblaː.zə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧bla‧zen

Verb

aanblazen

1. (transitive) to kindle by means of breath or wind
2. (transitive, figurative) to incite, to kindle
3. (transitive) to inspire

Conjugation

Conjugation of aanblazen (strong class 7, separable)
infinitive	aanblazen
past singular	blies aan
past participle	aangeblazen
infinitive	aanblazen
gerund	aanblazen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	blaas aan	blies aan	aanblaas	aanblies
2nd person sing. (jij)	blaast aan, blaas aan2	blies aan	aanblaast	aanblies
2nd person sing. (u)	blaast aan	blies aan	aanblaast	aanblies
2nd person sing. (gij)	blaast aan	bliest aan	aanblaast	aanbliest
3rd person singular	blaast aan	blies aan	aanblaast	aanblies
plural	blazen aan	bliezen aan	aanblazen	aanbliezen
subjunctive sing.1	blaze aan	blieze aan	aanblaze	aanblieze
subjunctive plur.1	blazen aan	bliezen aan	aanblazen	aanbliezen
imperative sing.	blaas aan
imperative plur.1	blaast aan
participles	aanblazend	aangeblazen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanblazing