ἰαμβογράφος

Ancient Greek

Etymology

From ἴαμβος (íambos, “iambic”) +‎ -γράφος (-gráphos, “writer, painter”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /i.am.bo.ɡrá.pʰos/ → /i.am.boˈɣra.ɸos/ → /i.am.boˈɣra.fos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /i.am.bo.ɡrá.pʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /i.am.boˈɡra.pʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.am.boˈɣra.ɸos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.am.boˈɣra.fos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.am.boˈɣra.fos/

Noun

ἰᾰμβογρᾰ́φος • (iambográphos) m (genitive ἰᾰμβογρᾰ́φου); second declension

1. writer of iambics

Declension

Second declension of ὁ ἰᾰμβογρᾰ́φος; τοῦ ἰᾰμβογρᾰ́φου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ἰᾰμβογρᾰ́φος ho iambográphos	τὼ ἰᾰμβογρᾰ́φω tṑ iambográphō	οἱ ἰᾰμβογρᾰ́φοι hoi iambográphoi
Genitive	τοῦ ἰᾰμβογρᾰ́φου toû iambográphou	τοῖν ἰᾰμβογρᾰ́φοιν toîn iambográphoin	τῶν ἰᾰμβογρᾰ́φων tôn iambográphōn
Dative	τῷ ἰᾰμβογρᾰ́φῳ tôi iambográphōi	τοῖν ἰᾰμβογρᾰ́φοιν toîn iambográphoin	τοῖς ἰᾰμβογρᾰ́φοις toîs iambográphois
Accusative	τὸν ἰᾰμβογρᾰ́φον tòn iambográphon	τὼ ἰᾰμβογρᾰ́φω tṑ iambográphō	τοὺς ἰᾰμβογρᾰ́φους toùs iambográphous
Vocative	ἰᾰμβογρᾰ́φε iambográphe	ἰᾰμβογρᾰ́φω iambográphō	ἰᾰμβογρᾰ́φοι iambográphoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ἰαμβογράφος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἰαμβογράφος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette