Jump to content

ἐκπλήσσω

From Wiktionary, the free dictionary

Ancient Greek

[edit]

Alternative forms

[edit]

Etymology

[edit]

From ἐκ- (ek-, “out of”) +‎ πλήσσω (plḗssō, “to strike, to smite”).

Pronunciation

[edit]
 

Verb

[edit]

ἐκπλήσσω • (ekplḗssō)

  1. to strike out of, to drive away from, to expel
    1. to drive out of one's senses by a sudden shock, to amaze, to astound
      1. (generally, of any sudden, overpowering passion) to be struck with desire
      2. to frighten

Inflection

[edit]
   Present: ἐκπλήσσω, ἐκπλήσσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐκπλήσσω ἐκπλήσσεις ἐκπλήσσει ἐκπλήσσετον ἐκπλήσσετον ἐκπλήσσομεν ἐκπλήσσετε ἐκπλήσσουσῐ(ν)
subjunctive ἐκπλήσσω ἐκπλήσσῃς ἐκπλήσσῃ ἐκπλήσσητον ἐκπλήσσητον ἐκπλήσσωμεν ἐκπλήσσητε ἐκπλήσσωσῐ(ν)
optative ἐκπλήσσοιμῐ ἐκπλήσσοις ἐκπλήσσοι ἐκπλήσσοιτον ἐκπλησσοίτην ἐκπλήσσοιμεν ἐκπλήσσοιτε ἐκπλήσσοιεν
imperative   ἔκπλησσε ἐκπλησσέτω ἐκπλήσσετον ἐκπλησσέτων   ἐκπλήσσετε ἐκπλησσόντων
middle/
passive 		indicative ἐκπλήσσομαι ἐκπλήσσῃ,
ἐκπλήσσει 		ἐκπλήσσεται ἐκπλήσσεσθον ἐκπλήσσεσθον ἐκπλησσόμεθᾰ ἐκπλήσσεσθε ἐκπλήσσονται
subjunctive ἐκπλήσσωμαι ἐκπλήσσῃ ἐκπλήσσηται ἐκπλήσσησθον ἐκπλήσσησθον ἐκπλησσώμεθᾰ ἐκπλήσσησθε ἐκπλήσσωνται
optative ἐκπλησσοίμην ἐκπλήσσοιο ἐκπλήσσοιτο ἐκπλήσσοισθον ἐκπλησσοίσθην ἐκπλησσοίμεθᾰ ἐκπλήσσοισθε ἐκπλήσσοιντο
imperative   ἐκπλήσσου ἐκπλησσέσθω ἐκπλήσσεσθον ἐκπλησσέσθων   ἐκπλήσσεσθε ἐκπλησσέσθων
active middle/passive
infinitive ἐκπλήσσειν ἐκπλήσσεσθαι
participle m ἐκπλήσσων ἐκπλησσόμενος
f ἐκπλήσσουσᾰ ἐκπλησσομένη
n ἐκπλῆσσον ἐκπλησσόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐξέπλησσον, ἐξεπλησσόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐξέπλησσον ἐξέπλησσες ἐξέπλησσε(ν) ἐξεπλήσσετον ἐξεπλησσέτην ἐξεπλήσσομεν ἐξεπλήσσετε ἐξέπλησσον
middle/
passive 		indicative ἐξεπλησσόμην ἐξεπλήσσου ἐξεπλήσσετο ἐξεπλήσσεσθον ἐξεπλησσέσθην ἐξεπλησσόμεθᾰ ἐξεπλήσσεσθε ἐξεπλήσσοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἐκπλήξω, ἐκπλήξομαι, ἐκπληγήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐκπλήξω ἐκπλήξεις ἐκπλήξει ἐκπλήξετον ἐκπλήξετον ἐκπλήξομεν ἐκπλήξετε ἐκπλήξουσῐ(ν)
optative ἐκπλήξοιμῐ ἐκπλήξοις ἐκπλήξοι ἐκπλήξοιτον ἐκπληξοίτην ἐκπλήξοιμεν ἐκπλήξοιτε ἐκπλήξοιεν
middle indicative ἐκπλήξομαι ἐκπλήξῃ,
ἐκπλήξει 		ἐκπλήξεται ἐκπλήξεσθον ἐκπλήξεσθον ἐκπληξόμεθᾰ ἐκπλήξεσθε ἐκπλήξονται
optative ἐκπληξοίμην ἐκπλήξοιο ἐκπλήξοιτο ἐκπλήξοισθον ἐκπληξοίσθην ἐκπληξοίμεθᾰ ἐκπλήξοισθε ἐκπλήξοιντο
passive indicative ἐκπληγήσομαι ἐκπληγήσῃ ἐκπληγήσεται ἐκπληγήσεσθον ἐκπληγήσεσθον ἐκπληγησόμεθᾰ ἐκπληγήσεσθε ἐκπληγήσονται
optative ἐκπληγησοίμην ἐκπληγήσοιο ἐκπληγήσοιτο ἐκπληγήσοισθον ἐκπληγησοίσθην ἐκπληγησοίμεθᾰ ἐκπληγήσοισθε ἐκπληγήσοιντο
active middle passive
infinitive ἐκπλήξειν ἐκπλήξεσθαι ἐκπληγήσεσθαι
participle m ἐκπλήξων ἐκπληξόμενος ἐκπληγησόμενος
f ἐκπλήξουσᾰ ἐκπληξομένη ἐκπληγησομένη
n ἐκπλῆξον ἐκπληξόμενον ἐκπληγησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐξέπληξᾰ, ἐξεπληξᾰ́μην, ἐξεπλήγην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐξέπληξᾰ ἐξέπληξᾰς ἐξέπληξε(ν) ἐξεπλήξᾰτον ἐξεπληξᾰ́την ἐξεπλήξᾰμεν ἐξεπλήξᾰτε ἐξέπληξᾰν
subjunctive ἐκπλήξω ἐκπλήξῃς ἐκπλήξῃ ἐκπλήξητον ἐκπλήξητον ἐκπλήξωμεν ἐκπλήξητε ἐκπλήξωσῐ(ν)
optative ἐκπλήξαιμῐ ἐκπλήξειᾰς,
ἐκπλήξαις 		ἐκπλήξειε(ν),
ἐκπλήξαι 		ἐκπλήξαιτον ἐκπληξαίτην ἐκπλήξαιμεν ἐκπλήξαιτε ἐκπλήξειᾰν,
ἐκπλήξαιεν
imperative   ἔκπληξον ἐκπληξᾰ́τω ἐκπλήξᾰτον ἐκπληξᾰ́των   ἐκπλήξᾰτε ἐκπληξᾰ́ντων
middle indicative ἐξεπληξᾰ́μην ἐξεπλήξω ἐξεπλήξᾰτο ἐξεπλήξᾰσθον ἐξεπληξᾰ́σθην ἐξεπληξᾰ́μεθᾰ ἐξεπλήξᾰσθε ἐξεπλήξᾰντο
subjunctive ἐκπλήξωμαι ἐκπλήξῃ ἐκπλήξηται ἐκπλήξησθον ἐκπλήξησθον ἐκπληξώμεθᾰ ἐκπλήξησθε ἐκπλήξωνται
optative ἐκπληξαίμην ἐκπλήξαιο ἐκπλήξαιτο ἐκπλήξαισθον ἐκπληξαίσθην ἐκπληξαίμεθᾰ ἐκπλήξαισθε ἐκπλήξαιντο
imperative   ἔκπληξαι ἐκπληξᾰ́σθω ἐκπλήξᾰσθον ἐκπληξᾰ́σθων   ἐκπλήξᾰσθε ἐκπληξᾰ́σθων
passive indicative ἐξεπλήγην ἐξεπλήγης ἐξεπλήγη ἐξεπλήγητον ἐξεπληγήτην ἐξεπλήγημεν ἐξεπλήγητε ἐξεπλήγησᾰν
subjunctive ἐκπληγῶ ἐκπληγῇς ἐκπληγῇ ἐκπληγῆτον ἐκπληγῆτον ἐκπληγῶμεν ἐκπληγῆτε ἐκπληγῶσῐ(ν)
optative ἐκπληγείην ἐκπληγείης ἐκπληγείη ἐκπληγεῖτον,
ἐκπληγείητον 		ἐκπληγείτην,
ἐκπληγειήτην 		ἐκπληγεῖμεν,
ἐκπληγείημεν 		ἐκπληγεῖτε,
ἐκπληγείητε 		ἐκπληγεῖεν,
ἐκπληγείησᾰν
imperative   ἐκπλήγηθῐ ἐκπληγήτω ἐκπλήγητον ἐκπληγήτων   ἐκπλήγητε ἐκπληγέντων
active middle passive
infinitive ἐκπλῆξαι ἐκπλήξᾰσθαι ἐκπληγῆναι
participle m ἐκπλήξᾱς ἐκπληξᾰ́μενος ἐκπληγείς
f ἐκπλήξᾱσᾰ ἐκπληξᾰμένη ἐκπληγεῖσᾰ
n ἐκπλῆξᾰν ἐκπληξᾰ́μενον ἐκπληγέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἔκπληξᾰ, ἐκπληξᾰ́μην, ἐκπλήγην (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔκπληξᾰ ἔκπληξᾰς ἔκπληξε(ν) ἐκπλήξᾰτον ἐκπληξᾰ́την ἐκπλήξᾰμεν ἐκπλήξᾰτε ἔκπληξᾰν
subjunctive ἐκπλήξω,
ἐκπλήξωμῐ 		ἐκπλήξῃς,
ἐκπλήξῃσθᾰ 		ἐκπλήξῃ,
ἐκπλήξῃσῐ 		ἐκπλήξητον ἐκπλήξητον ἐκπλήξωμεν ἐκπλήξητε ἐκπλήξωσῐ(ν)
optative ἐκπλήξαιμῐ ἐκπλήξαις,
ἐκπλήξαισθᾰ,
ἐκπλήξειᾰς 		ἐκπλήξειε(ν),
ἐκπλήξαι 		ἐκπληξεῖτον ἐκπληξείτην ἐκπληξεῖμεν ἐκπληξεῖτε ἐκπληξεῖεν
imperative   ἔκπληξον ἐκπληξᾰ́τω ἐκπλήξᾰτον ἐκπληξᾰ́των   ἐκπλήξᾰτε ἐκπληξᾰ́ντων
middle indicative ἐκπληξᾰ́μην ἐκπλήξᾰο ἐκπλήξᾰτο ἐκπλήξᾰσθον ἐκπληξᾰ́σθην ἐκπληξᾰ́με(σ)θᾰ ἐκπλήξᾰσθε ἐκπλήξᾰντο
subjunctive ἐκπλήξωμαι ἐκπλήξηαι ἐκπλήξηται ἐκπλήξησθον ἐκπλήξησθον ἐκπληξώμε(σ)θᾰ ἐκπλήξησθε ἐκπλήξωνται
optative ἐκπληξαίμην ἐκπλήξαιο ἐκπλήξαιτο ἐκπλήξαισθον ἐκπληξαίσθην ἐκπληξαίμε(σ)θᾰ ἐκπλήξαισθε ἐκπληξαίᾰτο
imperative   ἔκπληξαι ἐκπληξᾰ́σθω ἐκπλήξᾰσθον ἐκπληξᾰ́σθων   ἐκπλήξᾰσθε ἐκπληξᾰ́σθων
passive indicative ἐκπλήγην ἐκπλήγης ἐκπλήγη ἐκπλήγητον ἐκπληγήτην ἐκπλήγημεν ἐκπλήγητε ἐκπλήγησᾰν,
ἔκπληγεν
subjunctive ἐκπληγῶ ἐκπληγῇς ἐκπληγῇ ἐκπληγῆτον ἐκπληγῆτον ἐκπληγῶμεν ἐκπληγῆτε ἐκπληγῶσῐ(ν)
optative ἐκπληγείην ἐκπληγείης ἐκπληγείη ἐκπληγεῖτον,
ἐκπληγείητον 		ἐκπληγείτην,
ἐκπληγειήτην 		ἐκπληγεῖμεν,
ἐκπληγείημεν 		ἐκπληγεῖτε,
ἐκπληγείητε 		ἐκπλήγειεν,
ἐκπληγείησᾰν
imperative   ἐκπλήγηθῐ ἐκπληγήτω ἐκπλήγητον ἐκπληγήτων   ἐκπλήγητε ἐκπληγέντων
active middle passive
infinitive ἐκπλῆξαι/ἐκπληξᾰ́μεν/ἐκπληξᾰμέναι ἐκπλήξᾰσθαι ἐκπληγῆναι/ἐκπληγήμεναι
participle m ἐκπλήξᾱς ἐκπληξᾰ́μενος ἐκπληγείς
f ἐκπλήξᾱσᾰ ἐκπληξᾰμένη ἐκπληγεῖσᾰ
n ἐκπλῆξᾰν ἐκπληξᾰ́μενον ἐκπληγέν
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐξεπέπληγον, ἐξεπεπληγόμην (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐξεπέπληγον ἐξεπέπληγες ἐξεπέπληγε(ν) ἐξεπεπλήγετον ἐξεπεπληγέτην ἐξεπεπλήγομεν ἐξεπεπλήγετε ἐξεπέπληγον
subjunctive ἐκπεπλήγω,
ἐκπεπλήγωμῐ 		ἐκπεπλήγῃς,
ἐκπεπλήγῃσθᾰ 		ἐκπεπλήγῃ,
ἐκπεπλήγῃσῐ 		ἐκπεπλήγητον ἐκπεπλήγητον ἐκπεπλήγωμεν ἐκπεπλήγητε ἐκπεπλήγωσῐ(ν)
optative ἐκπεπλήγοιμῐ ἐκπεπλήγοις/ἐκπεπλήγοισθᾰ ἐκπεπλήγοι ἐκπεπληγεῖτον ἐκπεπληγείτην ἐκπεπληγεῖμεν ἐκπεπληγεῖτε ἐκπεπληγεῖεν
imperative   ἐκπέπληγε ἐκπεπληγέτω ἐκπεπλήγετον ἐκπεπληγέτων   ἐκπεπλήγετε ἐκπεπληγόντων
middle indicative ἐξεπεπληγόμην ἐξεπεπλήγεο ἐξεπεπλήγετο ἐξεπεπλήγεσθον ἐξεπεπληγέσθην ἐξεπεπληγόμε(σ)θᾰ ἐξεπεπλήγεσθε ἐξεπεπλήγοντο
subjunctive ἐκπεπλήγωμαι ἐκπεπλήγηαι ἐκπεπλήγηται ἐκπεπλήγησθον ἐκπεπλήγησθον ἐκπεπληγώμε(σ)θᾰ ἐκπεπλήγησθε ἐκπεπλήγωνται
optative ἐκπεπληγοίμην ἐκπεπλήγοιο ἐκπεπλήγοιτο ἐκπεπλήγοισθον ἐκπεπληγοίσθην ἐκπεπληγοίμε(σ)θᾰ ἐκπεπλήγοισθε ἐκπεπληγοίᾰτο
imperative   ἐκπεπλήγεο ἐκπεπληγέσθω ἐκπεπλήγεσθον ἐκπεπληγέσθων   ἐκπεπλήγεσθε ἐκπεπληγέσθων
active middle
infinitive ἐκπεπληγεῖν/ἐκπεπληγέμεν(αι) ἐκπεπληγέσθαι
participle m ἐκπεπληγών ἐκπεπληγόμενος
f ἐκπεπληγοῦσᾰ ἐκπεπληγομένη
n ἐκπεπληγόν ἐκπεπληγόμενον
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐξεπλήχθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
passive indicative ἐξεπλήχθην ἐξεπλήχθης ἐξεπλήχθη ἐξεπλήχθητον ἐξεπληχθήτην ἐξεπλήχθημεν ἐξεπλήχθητε ἐξεπλήχθησᾰν
subjunctive ἐκπληχθῶ ἐκπληχθῇς ἐκπληχθῇ ἐκπληχθῆτον ἐκπληχθῆτον ἐκπληχθῶμεν ἐκπληχθῆτε ἐκπληχθῶσῐ(ν)
optative ἐκπληχθείην ἐκπληχθείης ἐκπληχθείη ἐκπληχθεῖτον,
ἐκπληχθείητον 		ἐκπληχθείτην,
ἐκπληχθειήτην 		ἐκπληχθεῖμεν,
ἐκπληχθείημεν 		ἐκπληχθεῖτε,
ἐκπληχθείητε 		ἐκπληχθεῖεν,
ἐκπληχθείησᾰν
imperative   ἐκπλήχθητῐ ἐκπληχθήτω ἐκπλήχθητον ἐκπληχθήτων   ἐκπλήχθητε ἐκπληχθέντων
passive
infinitive ἐκπληχθῆναι
participle m ἐκπληχθείς
f ἐκπληχθεῖσᾰ
n ἐκπληχθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἐκπέπληγᾰ, ἐκπέπληγμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐκπέπληγᾰ ἐκπέπληγᾰς ἐκπέπληγε(ν) ἐκπεπλήγᾰτον ἐκπεπλήγᾰτον ἐκπεπλήγᾰμεν ἐκπεπλήγᾰτε ἐκπεπλήγᾱσῐ(ν)
subjunctive ἐκπεπλήγω ἐκπεπλήγῃς ἐκπεπλήγῃ ἐκπεπλήγητον ἐκπεπλήγητον ἐκπεπλήγωμεν ἐκπεπλήγητε ἐκπεπλήγωσῐ(ν)
optative ἐκπεπλήγοιμῐ,
ἐκπεπληγοίην 		ἐκπεπλήγοις,
ἐκπεπληγοίης 		ἐκπεπλήγοι,
ἐκπεπληγοίη 		ἐκπεπλήγοιτον ἐκπεπληγοίτην ἐκπεπλήγοιμεν ἐκπεπλήγοιτε ἐκπεπλήγοιεν
imperative   ἐκπέπληγε ἐκπεπληγέτω ἐκπεπλήγετον ἐκπεπληγέτων   ἐκπεπλήγετε ἐκπεπληγόντων
middle/
passive 		indicative ἐκπέπληγμαι ἐκπέπληξαι ἐκπέπληκται ἐκπέπληχθον ἐκπέπληχθον ἐκπεπλήγμεθᾰ ἐκπέπληχθε ἐκπεπλήγᾰται
subjunctive ἐκπεπληγμένος ὦ ἐκπεπληγμένος ᾖς ἐκπεπληγμένος ᾖ ἐκπεπληγμένω ἦτον ἐκπεπληγμένω ἦτον ἐκπεπληγμένοι ὦμεν ἐκπεπληγμένοι ἦτε ἐκπεπληγμένοι ὦσῐ(ν)
optative ἐκπεπληγμένος εἴην ἐκπεπληγμένος εἴης ἐκπεπληγμένος εἴη ἐκπεπληγμένω εἴητον/εἶτον ἐκπεπληγμένω εἰήτην/εἴτην ἐκπεπληγμένοι εἴημεν/εἶμεν ἐκπεπληγμένοι εἴητε/εἶτε ἐκπεπληγμένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   ἐκπέπληξο ἐκπεπλήχθω ἐκπέπληχθον ἐκπεπλήχθων   ἐκπέπληχθε ἐκπεπλήχθων
active middle/passive
infinitive ἐκπεπληγέναι ἐκπεπλῆχθαι
participle m ἐκπεπληγώς ἐκπεπληγμένος
f ἐκπεπληγυῖᾰ ἐκπεπληγμένη
n ἐκπεπληγός ἐκπεπληγμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἐκπέπληχᾰ, ἐκπέπληγμαι (later)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐκπέπληχᾰ ἐκπέπληχᾰς ἐκπέπληχε(ν) ἐκπεπλήχᾰτον ἐκπεπλήχᾰτον ἐκπεπλήχᾰμεν ἐκπεπλήχᾰτε ἐκπεπλήχᾱσῐ(ν)
subjunctive ἐκπεπλήχω ἐκπεπλήχῃς ἐκπεπλήχῃ ἐκπεπλήχητον ἐκπεπλήχητον ἐκπεπλήχωμεν ἐκπεπλήχητε ἐκπεπλήχωσῐ(ν)
optative ἐκπεπλήχοιμῐ,
ἐκπεπληχοίην 		ἐκπεπλήχοις,
ἐκπεπληχοίης 		ἐκπεπλήχοι,
ἐκπεπληχοίη 		ἐκπεπλήχοιτον ἐκπεπληχοίτην ἐκπεπλήχοιμεν ἐκπεπλήχοιτε ἐκπεπλήχοιεν
imperative   ἐκπέπληχε ἐκπεπληχέτω ἐκπεπλήχετον ἐκπεπληχέτων   ἐκπεπλήχετε ἐκπεπληχόντων
middle/
passive 		indicative ἐκπέπληγμαι ἐκπέπληξαι ἐκπέπληκται ἐκπέπληχθον ἐκπέπληχθον ἐκπεπλήγμεθᾰ ἐκπέπληχθε ἐκπεπλήχᾰται
subjunctive ἐκπεπληγμένος ὦ ἐκπεπληγμένος ᾖς ἐκπεπληγμένος ᾖ ἐκπεπληγμένω ἦτον ἐκπεπληγμένω ἦτον ἐκπεπληγμένοι ὦμεν ἐκπεπληγμένοι ἦτε ἐκπεπληγμένοι ὦσῐ(ν)
optative ἐκπεπληγμένος εἴην ἐκπεπληγμένος εἴης ἐκπεπληγμένος εἴη ἐκπεπληγμένω εἴητον/εἶτον ἐκπεπληγμένω εἰήτην/εἴτην ἐκπεπληγμένοι εἴημεν/εἶμεν ἐκπεπληγμένοι εἴητε/εἶτε ἐκπεπληγμένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   ἐκπέπληξο ἐκπεπλήχθω ἐκπέπληχθον ἐκπεπλήχθων   ἐκπέπληχθε ἐκπεπλήχθων
active middle/passive
infinitive ἐκπεπληχέναι ἐκπεπλῆχθαι
participle m ἐκπεπληχώς ἐκπεπληγμένος
f ἐκπεπληχυῖᾰ ἐκπεπληγμένη
n ἐκπεπληχός ἐκπεπληγμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

[edit]

Further reading

[edit]
Retrieved from "https://en.wiktionary.org/w/index.php?title=ἐκπλήσσω&oldid=76656866"