ἀποδεικτικός

See also: αποδεικτικός

Ancient Greek

Etymology

From ἀποδείκνυμι (apodeíknumi) +‎ -τικός (-tikós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.po.deːk.ti.kós/ → /a.po.ðik.tiˈkos/ → /a.po.ðik.tiˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.po.deːk.ti.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.po.dik.tiˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.po.ðik.tiˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.po.ðik.tiˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.po.ðik.tiˈkos/

Mark the vowel length of the ambiguous vowel ἀ by adding a macron after it if it is long, or a breve if it is short. By default, Module:grc-pronunciation assumes it is short if unmarked.
[This message shows only in preview mode.]

Adjective

ἀποδεικτῐκός • (apodeiktĭkós) m (feminine ἀποδεικτῐκή, neuter ἀποδεικτῐκόν); first/second declension

1. affording proof, demonstrative
2. explanatory
3. scientifically minded, exact
4. (nominalized, neuter plural) sights, attractions

Declension

First and second declension of ᾰ̓ποδεικτῐκός; ᾰ̓ποδεικτῐκή; ᾰ̓ποδεικτῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ᾰ̓ποδεικτῐκός ăpodeiktĭkós	ᾰ̓ποδεικτῐκή ăpodeiktĭkḗ	ᾰ̓ποδεικτῐκόν ăpodeiktĭkón		ᾰ̓ποδεικτῐκώ ăpodeiktĭkṓ	ᾰ̓ποδεικτῐκᾱ́ ăpodeiktĭkā́	ᾰ̓ποδεικτῐκώ ăpodeiktĭkṓ		ᾰ̓ποδεικτῐκοί ăpodeiktĭkoí	ᾰ̓ποδεικτῐκαί ăpodeiktĭkaí	ᾰ̓ποδεικτῐκᾰ́ ăpodeiktĭkắ
Genitive		ᾰ̓ποδεικτῐκοῦ ăpodeiktĭkoû	ᾰ̓ποδεικτῐκῆς ăpodeiktĭkês	ᾰ̓ποδεικτῐκοῦ ăpodeiktĭkoû		ᾰ̓ποδεικτῐκοῖν ăpodeiktĭkoîn	ᾰ̓ποδεικτῐκαῖν ăpodeiktĭkaîn	ᾰ̓ποδεικτῐκοῖν ăpodeiktĭkoîn		ᾰ̓ποδεικτῐκῶν ăpodeiktĭkôn	ᾰ̓ποδεικτῐκῶν ăpodeiktĭkôn	ᾰ̓ποδεικτῐκῶν ăpodeiktĭkôn
Dative		ᾰ̓ποδεικτῐκῷ ăpodeiktĭkôi	ᾰ̓ποδεικτῐκῇ ăpodeiktĭkêi	ᾰ̓ποδεικτῐκῷ ăpodeiktĭkôi		ᾰ̓ποδεικτῐκοῖν ăpodeiktĭkoîn	ᾰ̓ποδεικτῐκαῖν ăpodeiktĭkaîn	ᾰ̓ποδεικτῐκοῖν ăpodeiktĭkoîn		ᾰ̓ποδεικτῐκοῖς ăpodeiktĭkoîs	ᾰ̓ποδεικτῐκαῖς ăpodeiktĭkaîs	ᾰ̓ποδεικτῐκοῖς ăpodeiktĭkoîs
Accusative		ᾰ̓ποδεικτῐκόν ăpodeiktĭkón	ᾰ̓ποδεικτῐκήν ăpodeiktĭkḗn	ᾰ̓ποδεικτῐκόν ăpodeiktĭkón		ᾰ̓ποδεικτῐκώ ăpodeiktĭkṓ	ᾰ̓ποδεικτῐκᾱ́ ăpodeiktĭkā́	ᾰ̓ποδεικτῐκώ ăpodeiktĭkṓ		ᾰ̓ποδεικτῐκούς ăpodeiktĭkoús	ᾰ̓ποδεικτῐκᾱ́ς ăpodeiktĭkā́s	ᾰ̓ποδεικτῐκᾰ́ ăpodeiktĭkắ
Vocative		ᾰ̓ποδεικτῐκέ ăpodeiktĭké	ᾰ̓ποδεικτῐκή ăpodeiktĭkḗ	ᾰ̓ποδεικτῐκόν ăpodeiktĭkón		ᾰ̓ποδεικτῐκώ ăpodeiktĭkṓ	ᾰ̓ποδεικτῐκᾱ́ ăpodeiktĭkā́	ᾰ̓ποδεικτῐκώ ăpodeiktĭkṓ		ᾰ̓ποδεικτῐκοί ăpodeiktĭkoí	ᾰ̓ποδεικτῐκαί ăpodeiktĭkaí	ᾰ̓ποδεικτῐκᾰ́ ăpodeiktĭkắ
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ᾰ̓ποδεικτῐκῶς ăpodeiktĭkôs				ᾰ̓ποδεικτῐκώτερος ăpodeiktĭkṓteros				ᾰ̓ποδεικτῐκώτᾰτος ăpodeiktĭkṓtătos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → English: apodeictic
• → Greek: αποδεικτικός (apodeiktikós) (learned)
• → Latin: apodīcticus (see there for further descendants)

Further reading

• ἀποδεικτικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἀποδεικτικός in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2025)
• “ἀποδεικτικός”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011
• “ἀποδεικτικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press