συγκλητικούς

Ancient Greek

Alternative forms

• ξῠγκλητῐκούς (xŭnklētĭkoús)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /syŋ.klɛː.ti.kǔːs/ → /syŋ.ɡli.tiˈkus/ → /siŋ.ɡli.tiˈkus/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /syŋ.klɛː.ti.kǔːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syŋ.kle̝.tiˈkus/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /syŋ.ɡli.tiˈkus/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syŋ.ɡli.tiˈkus/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siŋ.ɡli.tiˈkus/

Adjective

σῠγκλητῐκούς • (sŭnklētĭkoús)

1. masculine accusative plural of σῠγκλητῐκός (sŭnklētĭkós, “senatorial; of senatorial rank; belonging to the Roman Senate; summoning, beckoning”)

Noun

σῠγκλητῐκούς • (sŭnklētĭkoús) m

1. accusative plural of σῠγκλητῐκός (sŭnklētĭkós, “senator; someone of senatorial rank; member of the Roman Senate”)

Greek

Pronunciation

• IPA^(key): /siŋ.ɡli.tiˈkus/
• Hyphenation: συ‧γκλη‧τι‧κούς
• Old Hyphenation: συγ‧κλη‧τι‧κούς

Adjective

συγκλητικούς • (sygklitikoús)

1. accusative masculine plural of συγκλητικός (sygklitikós)

Noun

συγκλητικούς • (sygklitikoús) m

1. accusative plural of συγκλητικός (sygklitikós)