συγκλητικέ

See also: συγκλητικαί

Ancient Greek

Alternative forms

• ξῠγκλητῐκέ (xŭnklētĭké)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /syŋ.klɛː.ti.ké/ → /syŋ.ɡli.tiˈce/ → /siŋ.ɡli.tiˈce/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /syŋ.klɛː.ti.ké/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syŋ.kle̝.tiˈke/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /syŋ.ɡli.tiˈce/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syŋ.ɡli.tiˈce/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siŋ.ɡli.tiˈce/

Adjective

σῠγκλητῐκέ • (sŭnklētĭké)

1. masculine vocative singular of σῠγκλητῐκός (sŭnklētĭkós, “senatorial; of senatorial rank; belonging to the Roman Senate; summoning, beckoning”)

Noun

σῠγκλητῐκέ • (sŭnklētĭké) m

1. vocative singular of σῠγκλητῐκός (sŭnklētĭkós, “senator; someone of senatorial rank; member of the Roman Senate”)

Greek

Pronunciation

• IPA^(key): /siŋ.ɡli.tiˈce/
• Hyphenation: συ‧γκλη‧τι‧κέ
• Old Hyphenation: συγ‧κλη‧τι‧κέ

Adjective

συγκλητικέ • (sygklitiké)

1. vocative masculine singular of συγκλητικός (sygklitikós)

Noun

συγκλητικέ • (sygklitiké) m

1. vocative singular of συγκλητικός (sygklitikós)