σκαλμός

Ancient Greek

Etymology

From σκάλλω (skállō, “to stir up, to hoe”). Compare σκάλμη (skálmē, “knife”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /skal.mós/ → /skalˈmos/ → /skalˈmos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /skal.mós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /skalˈmos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /skalˈmos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /skalˈmos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /skalˈmos/

Noun

σκαλμός • (skalmós) m (genitive σκαλμοῦ); second declension

1. pin or thole

Inflection

Second declension of ὁ σκαλμός; τοῦ σκαλμοῦ (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ σκαλμός ho skalmós	τὼ σκαλμώ tṑ skalmṓ	οἱ σκαλμοί hoi skalmoí
Genitive	τοῦ σκαλμοῦ toû skalmoû	τοῖν σκαλμοῖν toîn skalmoîn	τῶν σκαλμῶν tôn skalmôn
Dative	τῷ σκαλμῷ tôi skalmôi	τοῖν σκαλμοῖν toîn skalmoîn	τοῖς σκαλμοῖς toîs skalmoîs
Accusative	τὸν σκαλμόν tòn skalmón	τὼ σκαλμώ tṑ skalmṓ	τοὺς σκαλμούς toùs skalmoús
Vocative	σκαλμέ skalmé	σκαλμώ skalmṓ	σκαλμοί skalmoí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Latin: scalmus

References

• “σκαλμός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• σκαλμός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

Greek

Noun

σκαλμός • (skalmós) m (plural σκαλμοί)

1. Alternative form of σκαρμός (skarmós)

Declension

Declension of σκαλμός

	singular	plural
nominative	σκαλμός (skalmós)	σκαλμοί (skalmoí)
genitive	σκαλμού (skalmoú)	σκαλμών (skalmón)
accusative	σκαλμό (skalmó)	σκαλμούς (skalmoús)
vocative	σκαλμέ (skalmé)	σκαλμοί (skalmoí)