σαρκασμός

Ancient Greek

Etymology

From σαρκάζω (sarkázō, “to tear or lacerate”) +‎ -μός (-mós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /sar.kaz.mós/ → /sar.kazˈmos/ → /sar.kazˈmos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /sar.kaz.mós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /sar.kazˈmos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /sar.kazˈmos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /sar.kazˈmos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /sar.kazˈmos/

Noun

σᾰρκᾰσμός • (sarkasmós) m (genitive σᾰρκᾰσμοῦ); second declension

1. bitter irony
2. sarcasm

Inflection

Second declension of ὁ σᾰρκᾰσμός; τοῦ σᾰρκᾰσμοῦ (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ σᾰρκᾰσμός ho sarkasmós	τὼ σᾰρκᾰσμώ tṑ sarkasmṓ	οἱ σᾰρκᾰσμοί hoi sarkasmoí
Genitive	τοῦ σᾰρκᾰσμοῦ toû sarkasmoû	τοῖν σᾰρκᾰσμοῖν toîn sarkasmoîn	τῶν σᾰρκᾰσμῶν tôn sarkasmôn
Dative	τῷ σᾰρκᾰσμῷ tôi sarkasmôi	τοῖν σᾰρκᾰσμοῖν toîn sarkasmoîn	τοῖς σᾰρκᾰσμοῖς toîs sarkasmoîs
Accusative	τὸν σᾰρκᾰσμόν tòn sarkasmón	τὼ σᾰρκᾰσμώ tṑ sarkasmṓ	τοὺς σᾰρκᾰσμούς toùs sarkasmoús
Vocative	σᾰρκᾰσμέ sarkasmé	σᾰρκᾰσμώ sarkasmṓ	σᾰρκᾰσμοί sarkasmoí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: σαρκασμός (sarkasmós)
• → Latin: sarcasmus (see there for further descendants)

Further reading

• “σαρκασμός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press

Greek

Etymology

From Ancient Greek σαρκασμός (sarkasmós).

Noun

σαρκασμός • (sarkasmós) m (plural σαρκασμοί)

1. sarcasm

Declension

Declension of σαρκασμός

	singular	plural
nominative	σαρκασμός (sarkasmós)	σαρκασμοί (sarkasmoí)
genitive	σαρκασμού (sarkasmoú)	σαρκασμών (sarkasmón)
accusative	σαρκασμό (sarkasmó)	σαρκασμούς (sarkasmoús)
vocative	σαρκασμέ (sarkasmé)	σαρκασμοί (sarkasmoí)