πλημμέλημα

Greek

Etymology

From Ancient Greek πλημμελής (plēmmelḗs, “out of tune, discordant”), from πλήν (plḗn, “more than, beyond”) + μέλος (mélos, “tune, melody”). First attested (modern sense) 1833.

Pronunciation

IPA^(key): /pliˈmelima/
Hyphenation: πλημ‧μέ‧λη‧μα

Noun

πλημμέλημα • (plimmélima) n (plural πλημμελήματα)

(law) misdemeanour (crime category, punishable by fines and/or imprisonment of ten days to five years or by incarceration in a reformatory for underage criminals)
Η κλοπή αμαξιού αποτελεί πλημμέλημα.
I klopí amaxioú apoteleí plimmélima.
Stealing a car is a misdemeanour.

Declension

Declension of **πλημμέλημα**
	singular	plural
nominative	πλημμέλημα (plimmélima)	πλημμελήματα (plimmelímata)
genitive	πλημμελήματος (plimmelímatos)	πλημμελημάτων (plimmelimáton)
accusative	πλημμέλημα (plimmélima)	πλημμελήματα (plimmelímata)
vocative	πλημμέλημα (plimmélima)	πλημμελήματα (plimmelímata)

Synonyms

έγκλημα n (égklima, “crime”)

Derived terms

πλημμελειοδικείο n (plimmeleiodikeío, “criminal court”) (court where the above crimes are dealt with)
- πλημμελειοδίκης m or f (plimmeleiodíkis, “criminal judge”) (judge who deals with the above crimes)

Related terms

πταίσμα n (ptaísma, “infraction, minor offence”) (less serious)
κακούργημα n (kakoúrgima, “felony”) (more serious)