παρανομία

Ancient Greek

Etymology

From πᾰρᾰ́νομος (paránomos, “lawless, violent”) +‎ -ῐ́ᾱ (-íā).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.ra.no.mí.aː/ → /pa.ra.noˈmi.a/ → /pa.ra.noˈmi.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.ra.no.mí.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pa.ra.noˈmi.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pa.ra.noˈmi.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pa.ra.noˈmi.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pa.ra.noˈmi.a/

Noun

πᾰρᾰνομῐ́ᾱ • (paranomíā) f (genitive πᾰρᾰνομῐ́ᾱς); first declension

1. transgression of law, decency or order

Inflection

First declension of ἡ πᾰρᾰνομῐ́ᾱ; τῆς πᾰρᾰνομῐ́ᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ πᾰρᾰνομῐ́ᾱ hē paranomíā	τὼ πᾰρᾰνομῐ́ᾱ tṑ paranomíā	αἱ πᾰρᾰνομῐ́αι hai paranomíai
Genitive	τῆς πᾰρᾰνομῐ́ᾱς tês paranomíās	τοῖν πᾰρᾰνομῐ́αιν toîn paranomíain	τῶν πᾰρᾰνομῐῶν tôn paranomiôn
Dative	τῇ πᾰρᾰνομῐ́ᾳ têi paranomíāi	τοῖν πᾰρᾰνομῐ́αιν toîn paranomíain	ταῖς πᾰρᾰνομῐ́αις taîs paranomíais
Accusative	τὴν πᾰρᾰνομῐ́ᾱν tḕn paranomíān	τὼ πᾰρᾰνομῐ́ᾱ tṑ paranomíā	τᾱ̀ς πᾰρᾰνομῐ́ᾱς tā̀s paranomíās
Vocative	πᾰρᾰνομῐ́ᾱ paranomíā	πᾰρᾰνομῐ́ᾱ paranomíā	πᾰρᾰνομῐ́αι paranomíai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “παρανομία”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “παρανομία”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• παρανομία in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

Greek

Pronunciation

• IPA^(key): /pa.ɾa.noˈmi.a/

Noun

παρανομία • (paranomía) f (plural παρανομίες)

1. crime, wrongdoing, transgression
2. unlawfulness, lawlessness

Declension

Declension of παρανομία

	singular	plural
nominative	παρανομία (paranomía)	παρανομίες (paranomíes)
genitive	παρανομίας (paranomías)	παρανομιών (paranomión)
accusative	παρανομία (paranomía)	παρανομίες (paranomíes)
vocative	παρανομία (paranomía)	παρανομίες (paranomíes)