παντοκρατειρῶν

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pan.to.kra.teː.rɔ̂ːn/ → /pan.to.kra.tiˈron/ → /pan.do.kra.tiˈron/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pan.to.kra.teː.rɔ̂ːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pan.to.kra.tiˈron/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pan.to.kra.tiˈron/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pan.to.kra.tiˈron/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pan.do.kra.tiˈron/

Noun

παντοκρατειρῶν • (pantokrateirôn)

1. genitive plural of παντοκράτειρα (pantokráteira)

Inflection

First declension of ἡ παντοκράτειρᾰ; τῆς παντοκρατείρᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ παντοκράτειρᾰ hē pantokráteira	τὼ παντοκρατείρᾱ tṑ pantokrateírā	αἱ παντοκράτειραι hai pantokráteirai
Genitive	τῆς παντοκρατείρᾱς tês pantokrateírās	τοῖν παντοκρατείραιν toîn pantokrateírain	τῶν παντοκρατειρῶν tôn pantokrateirôn
Dative	τῇ παντοκρατείρᾳ têi pantokrateírāi	τοῖν παντοκρατείραιν toîn pantokrateírain	ταῖς παντοκρατείραις taîs pantokrateírais
Accusative	τὴν παντοκράτειρᾰν tḕn pantokráteiran	τὼ παντοκρατείρᾱ tṑ pantokrateírā	τᾱ̀ς παντοκρατείρᾱς tā̀s pantokrateírās
Vocative	παντοκράτειρᾰ pantokráteira	παντοκρατείρᾱ pantokrateírā	παντοκράτειραι pantokráteirai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.