μονοούσιος

Greek

Adjective

μονοούσιος • (monooúsios) m (feminine μονοούσια or μονοούσιος, neuter μονοούσιο)

1. (theology) monoousian

Usage notes

• Feminine form -ος if formal, used often for this formal, old verb

Declension

Declension of μονοούσιος

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	μονοούσιος (monooúsios)	μονοούσιος (monooúsios) μονοούσια (monooúsia)	μονοούσιο (monooúsio)		μονοούσιοι (monooúsioi)	μονοούσιοι (monooúsioi) μονοούσιες (monooúsies)	μονοούσια (monooúsia)
genitive	μονοούσιου (monooúsiou)	μονοούσιου (monooúsiou) μονοούσιας (monooúsias)	μονοούσιου (monooúsiou)		μονοούσιων (monooúsion)	μονοούσιων (monooúsion)	μονοούσιων (monooúsion)
accusative	μονοούσιο (monooúsio)	μονοούσιο (monooúsio) μονοούσια (monooúsia)	μονοούσιο (monooúsio)		μονοούσιους (monooúsious)	μονοούσιους (monooúsious) μονοούσιες (monooúsies)	μονοούσια (monooúsia)
vocative	μονοούσιε (monooúsie)	μονοούσιε (monooúsie) μονοούσια (monooúsia)	μονοούσιο (monooúsio)		μονοούσιοι (monooúsioi)	μονοούσιοι (monooúsioi) μονοούσιες (monooúsies)	μονοούσια (monooúsia)

See also

• ὁμοούσιος (homooúsios), ομοούσιος (omooúsios)