μιαίνω

Ancient Greek

Etymology

According to Beekes, probably of Pre-Greek origin, due to the lack of clear cognates. Alternatively, from Proto-Indo-European *smei- (“to smear”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mi.ǎi̯.nɔː/ → /miˈɛ.no/ → /miˈe.no/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mi.ǎi̯.nɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /miˈɛ.no/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /miˈɛ.no/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /miˈe.no/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /miˈe.no/

Verb

μιαίνω • (miaínō)

1. to paint
2. to stain, defile, pollute

Conjugation

   Present: μιαίνω, μιαίνομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μιαίνω	μιαίνεις	μιαίνει	μιαίνετον	μιαίνετον	μιαίνομεν	μιαίνετε	μιαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	μιαίνω	μιαίνῃς	μιαίνῃ	μιαίνητον	μιαίνητον	μιαίνωμεν	μιαίνητε	μιαίνωσῐ(ν)
	optative	μιαίνοιμῐ	μιαίνοις	μιαίνοι	μιαίνοιτον	μιαινοίτην	μιαίνοιμεν	μιαίνοιτε	μιαίνοιεν
	imperative		μίαινε	μιαινέτω	μιαίνετον	μιαινέτων		μιαίνετε	μιαινόντων
middle/ passive	indicative	μιαίνομαι	μιαίνῃ, μιαίνει	μιαίνεται	μιαίνεσθον	μιαίνεσθον	μιαινόμεθᾰ	μιαίνεσθε	μιαίνονται
	subjunctive	μιαίνωμαι	μιαίνῃ	μιαίνηται	μιαίνησθον	μιαίνησθον	μιαινώμεθᾰ	μιαίνησθε	μιαίνωνται
	optative	μιαινοίμην	μιαίνοιο	μιαίνοιτο	μιαίνοισθον	μιαινοίσθην	μιαινοίμεθᾰ	μιαίνοισθε	μιαίνοιντο
	imperative		μιαίνου	μιαινέσθω	μιαίνεσθον	μιαινέσθων		μιαίνεσθε	μιαινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		μιαίνειν				μιαίνεσθαι
participle	m	μιαίνων				μιαινόμενος
	f	μιαίνουσᾰ				μιαινομένη
	n	μιαῖνον				μιαινόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐμίαινον, ἐμιαινόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐμίαινον	ἐμίαινες	ἐμίαινε(ν)	ἐμιαίνετον	ἐμιαινέτην	ἐμιαίνομεν	ἐμιαίνετε	ἐμίαινον
middle/ passive	indicative	ἐμιαινόμην	ἐμιαίνου	ἐμιαίνετο	ἐμιαίνεσθον	ἐμιαινέσθην	ἐμιαινόμεθᾰ	ἐμιαίνεσθε	ἐμιαίνοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: μιανέω, μιανέομαι, μιανθήσομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μιανέω	μιανέεις	μιανέει	μιανέετον	μιανέετον	μιανέομεν	μιανέετε	μιανέουσῐ(ν)
	optative	μιανέοιμῐ	μιανέοις	μιανέοι	μιανέοιτον	μιανεοίτην	μιανέοιμεν	μιανέοιτε	μιανέοιεν
middle	indicative	μιανέομαι	μιανέῃ, μιανέει	μιανέεται	μιανέεσθον	μιανέεσθον	μιανεόμεθᾰ	μιανέεσθε	μιανέονται
	optative	μιανεοίμην	μιανέοιο	μιανέοιτο	μιανέοισθον	μιανεοίσθην	μιανεοίμεθᾰ	μιανέοισθε	μιανέοιντο
passive	indicative	μιανθήσομαι	μιανθήσῃ	μιανθήσεται	μιανθήσεσθον	μιανθήσεσθον	μιανθησόμεθᾰ	μιανθήσεσθε	μιανθήσονται
	optative	μιανθησοίμην	μιανθήσοιο	μιανθήσοιτο	μιανθήσοισθον	μιανθησοίσθην	μιανθησοίμεθᾰ	μιανθήσοισθε	μιανθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		μιανέειν			μιανέεσθαι		μιανθήσεσθαι
participle	m	μιανέων			μιανεόμενος		μιανθησόμενος
	f	μιανέουσᾰ			μιανεομένη		μιανθησομένη
	n	μιανέον			μιανεόμενον		μιανθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: μιανῶ, μιανοῦμαι, μιανθήσομαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μιανῶ	μιανεῖς	μιανεῖ	μιανεῖτον	μιανεῖτον	μιανοῦμεν	μιανεῖτε	μιανοῦσῐ(ν)
	optative	μιανοίην, μιανοῖμῐ	μιανοίης, μιανοῖς	μιανοίη, μιανοῖ	μιανοῖτον, μιανοίητον	μιανοίτην, μιανοιήτην	μιανοῖμεν, μιανοίημεν	μιανοῖτε, μιανοίητε	μιανοῖεν, μιανοίησᾰν
middle	indicative	μιανοῦμαι	μιανῇ	μιανεῖται	μιανεῖσθον	μιανεῖσθον	μιανούμεθᾰ	μιανεῖσθε	μιανοῦνται
	optative	μιανοίμην	μιανοῖο	μιανοῖτο	μιανοῖσθον	μιανοίσθην	μιανοίμεθᾰ	μιανοῖσθε	μιανοῖντο
passive	indicative	μιανθήσομαι	μιανθήσῃ	μιανθήσεται	μιανθήσεσθον	μιανθήσεσθον	μιανθησόμεθᾰ	μιανθήσεσθε	μιανθήσονται
	optative	μιανθησοίμην	μιανθήσοιο	μιανθήσοιτο	μιανθήσοισθον	μιανθησοίσθην	μιανθησοίμεθᾰ	μιανθήσοισθε	μιανθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		μιανεῖν			μιανεῖσθαι		μιανθήσεσθαι
participle	m	μιανῶν			μιανούμενος		μιανθησόμενος
	f	μιανοῦσᾰ			μιανουμένη		μιανθησομένη
	n	μιανοῦν			μιανούμενον		μιανθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: μιᾱσέω, μιᾱσέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μιᾱσέω	μιᾱσέεις	μιᾱσέει	μιᾱσέετον	μιᾱσέετον	μιᾱσέομεν	μιᾱσέετε	μιᾱσέουσῐ(ν)
	optative	μιᾱσέοιμῐ	μιᾱσέοις	μιᾱσέοι	μιᾱσέοιτον	μιᾱσεοίτην	μιᾱσέοιμεν	μιᾱσέοιτε	μιᾱσέοιεν
middle	indicative	μιᾱσέομαι	μιᾱσέῃ, μιᾱσέει	μιᾱσέεται	μιᾱσέεσθον	μιᾱσέεσθον	μιᾱσεόμεθᾰ	μιᾱσέεσθε	μιᾱσέονται
	optative	μιᾱσεοίμην	μιᾱσέοιο	μιᾱσέοιτο	μιᾱσέοισθον	μιᾱσεοίσθην	μιᾱσεοίμεθᾰ	μιᾱσέοισθε	μιᾱσέοιντο
		active			middle
infinitive		μιᾱσέειν			μιᾱσέεσθαι
participle	m	μιᾱσέων			μιᾱσεόμενος
	f	μιᾱσέουσᾰ			μιᾱσεομένη
	n	μιᾱσέον			μιᾱσεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: μιᾱσῶ, μιᾱσοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μιᾱσῶ	μιᾱσεῖς	μιᾱσεῖ	μιᾱσεῖτον	μιᾱσεῖτον	μιᾱσοῦμεν	μιᾱσεῖτε	μιᾱσοῦσῐ(ν)
	optative	μιᾱσοίην, μιᾱσοῖμῐ	μιᾱσοίης, μιᾱσοῖς	μιᾱσοίη, μιᾱσοῖ	μιᾱσοῖτον, μιᾱσοίητον	μιᾱσοίτην, μιᾱσοιήτην	μιᾱσοῖμεν, μιᾱσοίημεν	μιᾱσοῖτε, μιᾱσοίητε	μιᾱσοῖεν, μιᾱσοίησᾰν
middle	indicative	μιᾱσοῦμαι	μιᾱσῇ	μιᾱσεῖται	μιᾱσεῖσθον	μιᾱσεῖσθον	μιᾱσούμεθᾰ	μιᾱσεῖσθε	μιᾱσοῦνται
	optative	μιᾱσοίμην	μιᾱσοῖο	μιᾱσοῖτο	μιᾱσοῖσθον	μιᾱσοίσθην	μιᾱσοίμεθᾰ	μιᾱσοῖσθε	μιᾱσοῖντο
		active			middle
infinitive		μιᾱσεῖν			μιᾱσεῖσθαι
participle	m	μιᾱσῶν			μιᾱσούμενος
	f	μιᾱσοῦσᾰ			μιᾱσουμένη
	n	μιᾱσοῦν			μιᾱσούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐμίᾱνᾰ, ἐμιᾱνᾰ́μην, ἐμιάνθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐμίᾱνᾰ	ἐμίᾱνᾰς	ἐμίᾱνε(ν)	ἐμιᾱ́νᾰτον	ἐμιᾱνᾰ́την	ἐμιᾱ́νᾰμεν	ἐμιᾱ́νᾰτε	ἐμίᾱνᾰν
	subjunctive	μιᾱ́νω	μιᾱ́νῃς	μιᾱ́νῃ	μιᾱ́νητον	μιᾱ́νητον	μιᾱ́νωμεν	μιᾱ́νητε	μιᾱ́νωσῐ(ν)
	optative	μιᾱ́ναιμῐ	μιᾱ́νειᾰς, μιᾱ́ναις	μιᾱ́νειε(ν), μιᾱ́ναι	μιᾱ́ναιτον	μιᾱναίτην	μιᾱ́ναιμεν	μιᾱ́ναιτε	μιᾱ́νειᾰν, μιᾱ́ναιεν
	imperative		μίᾱνον	μιᾱνᾰ́τω	μιᾱ́νᾰτον	μιᾱνᾰ́των		μιᾱ́νᾰτε	μιᾱνᾰ́ντων
middle	indicative	ἐμιᾱνᾰ́μην	ἐμιᾱ́νω	ἐμιᾱ́νᾰτο	ἐμιᾱ́νᾰσθον	ἐμιᾱνᾰ́σθην	ἐμιᾱνᾰ́μεθᾰ	ἐμιᾱ́νᾰσθε	ἐμιᾱ́νᾰντο
	subjunctive	μιᾱ́νωμαι	μιᾱ́νῃ	μιᾱ́νηται	μιᾱ́νησθον	μιᾱ́νησθον	μιᾱνώμεθᾰ	μιᾱ́νησθε	μιᾱ́νωνται
	optative	μιᾱναίμην	μιᾱ́ναιο	μιᾱ́ναιτο	μιᾱ́ναισθον	μιᾱναίσθην	μιᾱναίμεθᾰ	μιᾱ́ναισθε	μιᾱ́ναιντο
	imperative		μίᾱναι	μιᾱνᾰ́σθω	μιᾱ́νᾰσθον	μιᾱνᾰ́σθων		μιᾱ́νᾰσθε	μιᾱνᾰ́σθων
passive	indicative	ἐμιάνθην	ἐμιάνθης	ἐμιάνθη	ἐμιάνθητον	ἐμιανθήτην	ἐμιάνθημεν	ἐμιάνθητε	ἐμιάνθησᾰν
	subjunctive	μιανθῶ	μιανθῇς	μιανθῇ	μιανθῆτον	μιανθῆτον	μιανθῶμεν	μιανθῆτε	μιανθῶσῐ(ν)
	optative	μιανθείην	μιανθείης	μιανθείη	μιανθεῖτον, μιανθείητον	μιανθείτην, μιανθειήτην	μιανθεῖμεν, μιανθείημεν	μιανθεῖτε, μιανθείητε	μιανθεῖεν, μιανθείησᾰν
	imperative		μιάνθητῐ	μιανθήτω	μιάνθητον	μιανθήτων		μιάνθητε	μιανθέντων
		active			middle		passive
infinitive		μιᾶναι			μιᾱ́νᾰσθαι		μιανθῆναι
participle	m	μιᾱ́νᾱς			μιᾱνᾰ́μενος		μιανθείς
	f	μιᾱ́νᾱσᾰ			μιᾱνᾰμένη		μιανθεῖσᾰ
	n	μιᾶνᾰν			μιᾱνᾰ́μενον		μιανθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐμίηνᾰ, ἐμιηνᾰ́μην, μιάνθην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐμίηνᾰ	ἐμίηνᾰς	ἐμίηνε(ν)	ἐμιήνᾰτον	ἐμιηνᾰ́την	ἐμιήνᾰμεν	ἐμιήνᾰτε	ἐμίηνᾰν
	subjunctive	μιήνω, μιήνωμῐ	μιήνῃς, μιήνῃσθᾰ	μιήνῃ, μιήνῃσῐ	μιήνητον	μιήνητον	μιήνωμεν	μιήνητε	μιήνωσῐ(ν)
	optative	μιήναιμῐ	μιήναις, μιήναισθᾰ, μιήνειᾰς	μιήνειε(ν), μιήναι	μιηνεῖτον	μιηνείτην	μιηνεῖμεν	μιηνεῖτε	μιηνεῖεν
	imperative		μίηνον	μιηνᾰ́τω	μιήνᾰτον	μιηνᾰ́των		μιήνᾰτε	μιηνᾰ́ντων
middle	indicative	ἐμιηνᾰ́μην	ἐμιήνᾰο	ἐμιήνᾰτο	ἐμιήνᾰσθον	ἐμιηνᾰ́σθην	ἐμιηνᾰ́με(σ)θᾰ	ἐμιήνᾰσθε	ἐμιήνᾰντο
	subjunctive	μιήνωμαι	μιήνηαι	μιήνηται	μιήνησθον	μιήνησθον	μιηνώμε(σ)θᾰ	μιήνησθε	μιήνωνται
	optative	μιηναίμην	μιήναιο	μιήναιτο	μιήναισθον	μιηναίσθην	μιηναίμε(σ)θᾰ	μιήναισθε	μιηναίᾰτο
	imperative		μίηναι	μιηνᾰ́σθω	μιήνᾰσθον	μιηνᾰ́σθων		μιήνᾰσθε	μιηνᾰ́σθων
passive	indicative	μιάνθην	μιάνθης	μιάνθη	μιάνθητον	μιανθήτην	μιάνθημεν	μιάνθητε	μιάνθησᾰν, μίανθεν
	subjunctive	μιανθῶ	μιανθῇς	μιανθῇ	μιανθῆτον	μιανθῆτον	μιανθῶμεν	μιανθῆτε	μιανθῶσῐ(ν)
	optative	μιανθείην	μιανθείης	μιανθείη	μιανθεῖτον, μιανθείητον	μιανθείτην, μιανθειήτην	μιανθεῖμεν, μιανθείημεν	μιανθεῖτε, μιανθείητε	μιάνθειεν, μιανθείησᾰν
	imperative		μιάνθητῐ	μιανθήτω	μιάνθητον	μιανθήτων		μιάνθητε	μιανθέντων
		active			middle		passive
infinitive		μιῆναι/μιηνᾰ́μεν/μιηνᾰμέναι			μιήνᾰσθαι		μιανθῆναι/μιανθήμεναι
participle	m	μιήνᾱς			μιηνᾰ́μενος		μιανθείς
	f	μιήνᾱσᾰ			μιηνᾰμένη		μιανθεῖσᾰ
	n	μιῆνᾰν			μιηνᾰ́μενον		μιανθέν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐμίᾱν

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐμίᾱν	ἐμίης	ἐμίᾱ	ἐμίᾱτον	ἐμίᾱτην	ἐμίᾱμεν	ἐμίᾱτε	ἐμίᾱσᾰν
	subjunctive	μιῶ	μιᾷς	μιᾷ	μιᾶτον	μιᾶτον	μιῶμεν	μιᾶτε	μιῶσῐ(ν)
	optative	μιαίην	μιαίης	μιαίη	μιαῖτον, μιαίητον	μιαίτην, μιαιήτην	μιαῖμεν, μιαίημεν	μιαῖτε, μιαίητε	μιαῖεν, μιαίησᾰν
	imperative		μίᾱθῐ	μιᾱ́τω	μίᾱτον	μιᾱ́των		μίᾱτε	μιᾰ́ντων
		active
infinitive		μιᾶναι
participle	m	μιᾱ́ς
	f	μιᾶσᾰ
	n	μιᾰ́ν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: μεμίαγκᾰ, μεμίασμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μεμίαγκᾰ	μεμίαγκᾰς	μεμίαγκε(ν)	μεμιάγκᾰτον	μεμιάγκᾰτον	μεμιάγκᾰμεν	μεμιάγκᾰτε	μεμιάγκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	μεμιάγκω	μεμιάγκῃς	μεμιάγκῃ	μεμιάγκητον	μεμιάγκητον	μεμιάγκωμεν	μεμιάγκητε	μεμιάγκωσῐ(ν)
	optative	μεμιάγκοιμῐ, μεμιαγκοίην	μεμιάγκοις, μεμιαγκοίης	μεμιάγκοι, μεμιαγκοίη	μεμιάγκοιτον	μεμιαγκοίτην	μεμιάγκοιμεν	μεμιάγκοιτε	μεμιάγκοιεν
	imperative		μεμίαγκε	μεμιαγκέτω	μεμιάγκετον	μεμιαγκέτων		μεμιάγκετε	μεμιαγκόντων
middle/ passive	indicative	μεμίασμαι, μεμίαμμαι	μεμίανσαι	μεμίανται	μεμίανθον	μεμίανθον	μεμιάσμεθᾰ, μεμιάμμεθᾰ	μεμίανθε	μεμιάνᾰται
	subjunctive	μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένος ὦ	μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένος ᾖς	μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένος ᾖ	μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένω ἦτον	μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένω ἦτον	μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένοι ὦμεν	μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένοι ἦτε	μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένος εἴην	μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένος εἴης	μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένος εἴη	μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένω εἴητον/εἶτον	μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένω εἰήτην/εἴτην	μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένοι εἴημεν/εἶμεν	μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένοι εἴητε/εἶτε	μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		μεμίανσο	μεμιάνθω	μεμίανθον	μεμιάνθων		μεμίανθε	μεμιάνθων
		active				middle/passive
infinitive		μεμιαγκέναι				μεμιάνθαι, μεμιάσθαι
participle	m	μεμιαγκώς				μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένος
	f	μεμιαγκυῖᾰ				μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένη
	n	μεμιαγκός				μεμιασμένος, μεμιανμεμιαμμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• μιαιφόνος (miaiphónos)
• μίασμα (míasma)
• μίαχος (míakhos)

 

References

• “μιαίνω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• μιαίνω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN

Greek

Verb

μιαίνω • (miaíno) (past μίανα, passive μιαίνομαι)

1. to contaminate, pollute
2. to defile, desecrate

Conjugation

This verb needs an inflection-table template.

Related terms

• αμίαντος (amíantos, “chaste, pure”, adjective)