μαντεύομαι

Ancient Greek

Etymology

From μάντις (mántis, “seer”) +‎ -εύομαι (-eúomai, “mediopassive of -εύω”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /man.těu̯.o.mai̯/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /manˈte.wo.mɛ/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /manˈte.βo.mɛ/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /manˈte.vo.me/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /manˈde.vo.me/

Verb

μᾰντεύομαι • (manteúomai)

to divine, prophesy
- 458 BCE, Aeschylus, The Eumenides 716
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 4.67
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 1.107
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 2.300
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 16.859
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 19.420
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 2.170
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 9.510
to presage, forbode
- 458 BCE, Aeschylus, Agamemnon 1367
- 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Generation of Animals 765a27
- 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Rhetoric 1373b7
- 386 BCE – 367 BCE, Plato, Cratylus 411b
- Module:Quotations:526: attempt to compare number with nil
(of animals) to get scent of
- 300 BCE – 200 BCE, Theocritus, Collected Works 21.45
to consult an oracle, to seek divinations
- Aeshin., 3 107
- 414 BCE, Aristophanes, The Birds 593
- 422 BCE, Aristophanes, The Wasps 159
- 413 BCE, Euripides, Ion 346
- 413 BCE, Euripides, Ion 431
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 1.46
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 4.172
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 6.76
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 8.36
- 522 BCE – 443 BCE, Pindar, Olympian Ode 6.38
- 522 BCE – 443 BCE, Pindar, Olympian Ode 7.31
- 522 BCE – 443 BCE, Pindar, Pythian Ode 4.163
- 400 BCE – 387 BCE, Plato, Apology 21a
(of the god) to give an oracle
- 330 BCE, Demosthenes, On the Crown 253
- 125 CE – 200 CE, Lucian, Alexander the False Prophet 19
- 125 CE – 200 CE, Lucian, Soloecista 9
(later Greek, in active and here in the passive) to give an oracle
- 86 CE – 160 CE, Arrian, Ind. 11.5
- 200 CE – 400 CE, Heliodorus of Emesa, Aethiopica 7.1
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 5.45
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 5.114
- 300 CE – 400 CE, Himerius, Orations 10.5
- 300 CE – 400 CE, Himerius, Orations 14.34
- 300 CE – 400 CE, Himerius, Orations 23.23
- 46 CE – 120 CE, Plutarch, Alexander the Great 75
- 100 CE – 200 CE, Xenophon of Ephesus, Ephesian Tale 5.4

Inflection

Present: μᾰντεύω, μᾰντεύομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μᾰντεύω	μᾰντεύεις	μᾰντεύει	μᾰντεύετον	μᾰντεύετον	μᾰντεύομεν	μᾰντεύετε	μᾰντεύουσῐ(ν)
	subjunctive	μᾰντεύω	μᾰντεύῃς	μᾰντεύῃ	μᾰντεύητον	μᾰντεύητον	μᾰντεύωμεν	μᾰντεύητε	μᾰντεύωσῐ(ν)
	optative	μᾰντεύοιμῐ	μᾰντεύοις	μᾰντεύοι	μᾰντεύοιτον	μᾰντευοίτην	μᾰντεύοιμεν	μᾰντεύοιτε	μᾰντεύοιεν
	imperative		μᾰ́ντευε	μᾰντευέτω	μᾰντεύετον	μᾰντευέτων		μᾰντεύετε	μᾰντευόντων
middle/ passive	indicative	μᾰντεύομαι	μᾰντεύῃ, μᾰντεύει	μᾰντεύεται	μᾰντεύεσθον	μᾰντεύεσθον	μᾰντευόμεθᾰ	μᾰντεύεσθε	μᾰντεύονται
	subjunctive	μᾰντεύωμαι	μᾰντεύῃ	μᾰντεύηται	μᾰντεύησθον	μᾰντεύησθον	μᾰντευώμεθᾰ	μᾰντεύησθε	μᾰντεύωνται
	optative	μᾰντευοίμην	μᾰντεύοιο	μᾰντεύοιτο	μᾰντεύοισθον	μᾰντευοίσθην	μᾰντευοίμεθᾰ	μᾰντεύοισθε	μᾰντεύοιντο
	imperative		μᾰντεύου	μᾰντευέσθω	μᾰντεύεσθον	μᾰντευέσθων		μᾰντεύεσθε	μᾰντευέσθων
		active				middle/passive
infinitive		μᾰντεύειν				μᾰντεύεσθαι
participle	m	μᾰντεύων				μᾰντευόμενος
	f	μᾰντεύουσᾰ				μᾰντευομένη
	n	μᾰντεῦον				μᾰντευόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐμᾰ́ντευον, ἐμᾰντευόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐμᾰ́ντευον	ἐμᾰ́ντευες	ἐμᾰ́ντευε(ν)	ἐμᾰντεύετον	ἐμᾰντευέτην	ἐμᾰντεύομεν	ἐμᾰντεύετε	ἐμᾰ́ντευον
middle/ passive	indicative	ἐμᾰντευόμην	ἐμᾰντεύου	ἐμᾰντεύετο	ἐμᾰντεύεσθον	ἐμᾰντευέσθην	ἐμᾰντευόμεθᾰ	ἐμᾰντεύεσθε	ἐμᾰντεύοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: μᾰντεύσομαι, μᾰντευθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	μᾰντεύσομαι	μᾰντεύσῃ, μᾰντεύσει	μᾰντεύσεται	μᾰντεύσεσθον	μᾰντεύσεσθον	μᾰντευσόμεθᾰ	μᾰντεύσεσθε	μᾰντεύσονται
middle	optative	μᾰντευσοίμην	μᾰντεύσοιο	μᾰντεύσοιτο	μᾰντεύσοισθον	μᾰντευσοίσθην	μᾰντευσοίμεθᾰ	μᾰντεύσοισθε	μᾰντεύσοιντο
passive	indicative	μᾰντευθήσομαι	μᾰντευθήσῃ	μᾰντευθήσεται	μᾰντευθήσεσθον	μᾰντευθήσεσθον	μᾰντευθησόμεθᾰ	μᾰντευθήσεσθε	μᾰντευθήσονται
passive	optative	μᾰντευθησοίμην	μᾰντευθήσοιο	μᾰντευθήσοιτο	μᾰντευθήσοισθον	μᾰντευθησοίσθην	μᾰντευθησοίμεθᾰ	μᾰντευθήσοισθε	μᾰντευθήσοιντο
					middle		passive
infinitive					μᾰντεύσεσθαι		μᾰντευθήσεσθαι
participle	m				μᾰντευσόμενος		μᾰντευθησόμενος
	f				μᾰντευσομένη		μᾰντευθησομένη
	n				μᾰντευσόμενον		μᾰντευθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐμᾰντευσᾰ́μην, ἐμᾰντεύθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ἐμᾰντευσᾰ́μην	ἐμᾰντεύσω	ἐμᾰντεύσᾰτο	ἐμᾰντεύσᾰσθον	ἐμᾰντευσᾰ́σθην	ἐμᾰντευσᾰ́μεθᾰ	ἐμᾰντεύσᾰσθε	ἐμᾰντεύσᾰντο
	subjunctive	μαντεύσωμαι	μαντεύσῃ	μαντεύσηται	μαντεύσησθον	μαντεύσησθον	μαντευσώμεθᾰ	μαντεύσησθε	μαντεύσωνται
	optative	μαντευσαίμην	μαντεύσαιο	μαντεύσαιτο	μαντεύσαισθον	μαντευσαίσθην	μαντευσαίμεθᾰ	μαντεύσαισθε	μαντεύσαιντο
	imperative		μάντευσαι	μαντευσᾰ́σθω	μαντεύσᾰσθον	μαντευσᾰ́σθων		μαντεύσᾰσθε	μαντευσᾰ́σθων
passive	indicative	ἐμᾰντεύθην	ἐμᾰντεύθης	ἐμᾰντεύθη	ἐμᾰντεύθητον	ἐμᾰντευθήτην	ἐμᾰντεύθημεν	ἐμᾰντεύθητε	ἐμᾰντεύθησᾰν
	subjunctive	μᾰντευθῶ	μᾰντευθῇς	μᾰντευθῇ	μᾰντευθῆτον	μᾰντευθῆτον	μᾰντευθῶμεν	μᾰντευθῆτε	μᾰντευθῶσῐ(ν)
	optative	μᾰντευθείην	μᾰντευθείης	μᾰντευθείη	μᾰντευθεῖτον, μᾰντευθείητον	μᾰντευθείτην, μᾰντευθειήτην	μᾰντευθεῖμεν, μᾰντευθείημεν	μᾰντευθεῖτε, μᾰντευθείητε	μᾰντευθεῖεν, μᾰντευθείησᾰν
	imperative		μᾰντεύθητῐ	μᾰντευθήτω	μᾰντεύθητον	μᾰντευθήτων		μᾰντεύθητε	μᾰντευθέντων
					middle		passive
infinitive					μαντεύσᾰσθαι		μᾰντευθῆναι
participle	m				μαντευσᾰ́μενος		μᾰντευθείς
	f				μαντευσᾰμένη		μᾰντευθεῖσᾰ
	n				μαντευσᾰ́μενον		μᾰντευθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: μεμᾰ́ντευμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	μεμᾰ́ντευμαι	μεμᾰ́ντευσαι	μεμᾰ́ντευται	μεμᾰ́ντευσθον	μεμᾰ́ντευσθον	μεμᾰντεύμεθᾰ	μεμᾰ́ντευσθε	μεμᾰ́ντευνται
	subjunctive	μεμᾰντευμένος ὦ	μεμᾰντευμένος ᾖς	μεμᾰντευμένος ᾖ	μεμᾰντευμένω ἦτον	μεμᾰντευμένω ἦτον	μεμᾰντευμένοι ὦμεν	μεμᾰντευμένοι ἦτε	μεμᾰντευμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	μεμᾰντευμένος εἴην	μεμᾰντευμένος εἴης	μεμᾰντευμένος εἴη	μεμᾰντευμένω εἴητον/εἶτον	μεμᾰντευμένω εἰήτην/εἴτην	μεμᾰντευμένοι εἴημεν/εἶμεν	μεμᾰντευμένοι εἴητε/εἶτε	μεμᾰντευμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		μεμᾰ́ντευσο	μεμᾰντεύσθω	μεμᾰ́ντευσθον	μεμᾰντεύσθων		μεμᾰ́ντευσθε	μεμᾰντεύσθων
						middle/passive
infinitive						μεμᾰντεῦσθαι
participle	m					μεμᾰντευμένος
	f					μεμᾰντευμένη
	n					μεμᾰντευμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Synonyms

θριάομαι (thriáomai)

Derived terms

Related terms

ἀμάντευτος (amánteutos)
μᾰντείᾱ (manteíā)
μάντευμᾰ (mánteuma)
μᾰντευτέον (manteutéon)
μᾰντευτής (manteutḗs)
μᾰντευτικός (manteutikós)
μᾰντευτός (manteutós)
πολυμάντευτος (polumánteutos)

References

“μαντεύομαι”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“μαντεύομαι”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
“μαντεύομαι”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
μαντεύομαι in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
Bauer, Walter et al. (2001) A Greek–English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
μαντεύομαι in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
“μαντεύομαι”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
G3132 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible

Greek

Pronunciation

IPA^(key): /manˈde.vo.me/
Hyphenation: μα‧ντεύ‧ο‧μαι

Verb

μαντεύομαι • (mantévomai) passive (past μαντεύτηκα, active μαντεύω)

to be foretold
to be guessed

Conjugation

for this verb's full conjugation see the active form