λυτέος

Ancient Greek

Etymology

From λύ(ω) (lú(ō), “loosen”) +‎ -τέος (-téos, “a suffix forming verbal adjectives of necessity”)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ly.té.os/ → /lyˈte.os/ → /liˈte.os/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ly.té.os/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /lyˈte.os/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /lyˈte.os/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /lyˈte.os/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /liˈte.os/

Adjective

λῠτέος • (lŭtéos) m (feminine λῠτέα, neuter λῠτέον); first/second declension

1. one must loosen, solve, refute
2. that must be loosened, solved, refuted

Declension

First and second declension of λῠτέος; λῠτέᾱ; λῠτέον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		λῠτέος lŭtéos	λῠτέᾱ lŭtéā	λῠτέον lŭtéon		λῠτέω lŭtéō	λῠτέᾱ lŭtéā	λῠτέω lŭtéō		λῠτέοι lŭtéoi	λῠτέαι lŭtéai	λῠτέᾰ lŭtéă
Genitive		λῠτέου lŭtéou	λῠτέᾱς lŭtéās	λῠτέου lŭtéou		λῠτέοιν lŭtéoin	λῠτέαιν lŭtéain	λῠτέοιν lŭtéoin		λῠτέων lŭtéōn	λῠτέων lŭtéōn	λῠτέων lŭtéōn
Dative		λῠτέῳ lŭtéōi	λῠτέᾳ lŭtéāi	λῠτέῳ lŭtéōi		λῠτέοιν lŭtéoin	λῠτέαιν lŭtéain	λῠτέοιν lŭtéoin		λῠτέοις lŭtéois	λῠτέαις lŭtéais	λῠτέοις lŭtéois
Accusative		λῠτέον lŭtéon	λῠτέᾱν lŭtéān	λῠτέον lŭtéon		λῠτέω lŭtéō	λῠτέᾱ lŭtéā	λῠτέω lŭtéō		λῠτέους lŭtéous	λῠτέᾱς lŭtéās	λῠτέᾰ lŭtéă
Vocative		λῠτέε lŭtée	λῠτέᾱ lŭtéā	λῠτέον lŭtéon		λῠτέω lŭtéō	λῠτέᾱ lŭtéā	λῠτέω lŭtéō		λῠτέοι lŭtéoi	λῠτέαι lŭtéai	λῠτέᾰ lŭtéă
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “λυτέος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “λυτέος”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011