κρείων

See also: κρειῶν and Κρείων

Ancient Greek

Alternative forms

• κρέων (kréōn) — Homeric

Etymology

From Proto-Hellenic *krāhōn, from Proto-Indo-European *ḱr̥h₂-s-n-, from the root *ḱerh₂- (“head”). Earlier comparisons with Sanskrit श्री (śrī, “beauty”) are semantically and phonologically problematic.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /krěː.ɔːn/ → /ˈkri.on/ → /ˈkri.on/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /krěː.ɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈkri.on/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈkri.on/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈkri.on/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈkri.on/

Noun

κρείων • (kreíōn) m (genitive κρείοντος); third declension

1. lord, master, ruler

Inflection

Third declension of ὁ κρείων; τοῦ κρείοντος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ κρείων ho kreíōn	τὼ κρείοντε tṑ kreíonte	οἱ κρείοντες hoi kreíontes
Genitive	τοῦ κρείοντος toû kreíontos	τοῖν κρειόντοιν toîn kreióntoin	τῶν κρειόντων tôn kreióntōn
Dative	τῷ κρείοντῐ tôi kreíonti	τοῖν κρειόντοιν toîn kreióntoin	τοῖς κρείουσῐ / κρείουσῐν toîs kreíousi(n)
Accusative	τὸν κρείοντᾰ tòn kreíonta	τὼ κρείοντε tṑ kreíonte	τοὺς κρείοντᾰς toùs kreíontas
Vocative	κρεῖον kreîon	κρείοντε kreíonte	κρείοντες kreíontes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• Ᾰ̓νᾰκρέων (Anakréōn)
• Κρέων (Kréōn)
• Κρεώφυλος (Kreṓphulos)
• Τιμοκρέων (Timokréōn)

 

Related terms

• κρείουσᾰ (kreíousa)