κομέω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *ḱemh₂- (“to be tired”), the same root of κάμνω (kámnō, “to exert oneself, labour”); see the latter for more cognates.^[1]

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /ko.mé.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /koˈme.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /koˈme.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /koˈme.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /koˈme.o/

Verb

κομέω • (koméō)

to take care of, tend, look after

Inflection

Present: κομέω, κομέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κομέω	κομέεις	κομέει	κομέετον	κομέετον	κομέομεν	κομέετε	κομέουσῐ(ν)
	subjunctive	κομέω	κομέῃς	κομέῃ	κομέητον	κομέητον	κομέωμεν	κομέητε	κομέωσῐ(ν)
	optative	κομέοιμῐ	κομέοις	κομέοι	κομέοιτον	κομεοίτην	κομέοιμεν	κομέοιτε	κομέοιεν
	imperative		κόμεε	κομεέτω	κομέετον	κομεέτων		κομέετε	κομεόντων
middle/ passive	indicative	κομέομαι	κομέῃ, κομέει	κομέεται	κομέεσθον	κομέεσθον	κομεόμεθᾰ	κομέεσθε	κομέονται
	subjunctive	κομέωμαι	κομέῃ	κομέηται	κομέησθον	κομέησθον	κομεώμεθᾰ	κομέησθε	κομέωνται
	optative	κομεοίμην	κομέοιο	κομέοιτο	κομέοισθον	κομεοίσθην	κομεοίμεθᾰ	κομέοισθε	κομέοιντο
	imperative		κομέου	κομεέσθω	κομέεσθον	κομεέσθων		κομέεσθε	κομεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		κομέειν				κομέεσθαι
participle	m	κομέων				κομεόμενος
	f	κομέουσᾰ				κομεομένη
	n	κομέον				κομεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: κομῶ, κομοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κομῶ	κομεῖς	κομεῖ	κομεῖτον	κομεῖτον	κομοῦμεν	κομεῖτε	κομοῦσῐ(ν)
	subjunctive	κομῶ	κομῇς	κομῇ	κομῆτον	κομῆτον	κομῶμεν	κομῆτε	κομῶσῐ(ν)
	optative	κομοίην, κομοῖμῐ	κομοίης, κομοῖς	κομοίη, κομοῖ	κομοῖτον, κομοίητον	κομοίτην, κομοιήτην	κομοῖμεν, κομοίημεν	κομοῖτε, κομοίητε	κομοῖεν, κομοίησᾰν
	imperative		κόμει	κομείτω	κομεῖτον	κομείτων		κομεῖτε	κομούντων
middle/ passive	indicative	κομοῦμαι	κομεῖ, κομῇ	κομεῖται	κομεῖσθον	κομεῖσθον	κομούμεθᾰ	κομεῖσθε	κομοῦνται
	subjunctive	κομῶμαι	κομῇ	κομῆται	κομῆσθον	κομῆσθον	κομώμεθᾰ	κομῆσθε	κομῶνται
	optative	κομοίμην	κομοῖο	κομοῖτο	κομοῖσθον	κομοίσθην	κομοίμεθᾰ	κομοῖσθε	κομοῖντο
	imperative		κομοῦ	κομείσθω	κομεῖσθον	κομείσθων		κομεῖσθε	κομείσθων
		active				middle/passive
infinitive		κομεῖν				κομεῖσθαι
participle	m	κομῶν				κομούμενος
	f	κομοῦσᾰ				κομουμένη
	n	κομοῦν				κομούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

ἀμφῐκομέω (amphikoméō)
ἀνᾰκομέω (anakoméō)
ἀποκομέω (apokoméō)
γεροντοκόμος (gerontokómos)
εἰροκόμος (eirokómos)
εἰσκομέω (eiskoméō)
ἱπποκομέω (hippokoméō)
κᾰτᾰκομέω (katakoméō)
κομῐ́ζω (komízō)
λαοκρατέομαι (laokratéomai)
μελῐσσοκόμος (melissokómos)
νοσοκομέω (nosokoméō)
πᾰρᾰκομέω (parakoméō)
σῠγκομέω (sunkoméō)

References

^ Beekes, Robert S. P. (2010) “κομέω”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 743