κακόω

Ancient Greek

Etymology

From κακός (kakós) +‎ -όω (-óō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ka.kó.ɔː/ → /kaˈko.o/ → /kaˈko.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ka.kó.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kaˈko.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /kaˈko.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /kaˈko.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /kaˈko.o/

Verb

κᾰκόω • (kăkóō)

1. to treat ill, maltreat, afflict, distress, vex
2. to hurt, harm
3. (passive voice) to suffer ill, be in poor condition
4. to befoul, spoil, ruin

Conjugation

   Present: κᾰκῶ, κᾰκοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κᾰκῶ	κᾰκοῖς	κᾰκοῖ	κᾰκοῦτον	κᾰκοῦτον	κᾰκοῦμεν	κᾰκοῦτε	κᾰκοῦσῐ(ν)
	subjunctive	κᾰκῶ	κᾰκοῖς	κᾰκοῖ	κᾰκῶτον	κᾰκῶτον	κᾰκῶμεν	κᾰκῶτε	κᾰκῶσῐ(ν)
	optative	κᾰκοίην, κᾰκοῖμῐ	κᾰκοίης, κᾰκοῖς	κᾰκοίη, κᾰκοῖ	κᾰκοῖτον, κᾰκοίητον	κᾰκοίτην, κᾰκοιήτην	κᾰκοῖμεν, κᾰκοίημεν	κᾰκοῖτε, κᾰκοίητε	κᾰκοῖεν, κᾰκοίησᾰν
	imperative		κᾰ́κου	κᾰκούτω	κᾰκοῦτον	κᾰκούτων		κᾰκοῦτε	κᾰκούντων
middle/ passive	indicative	κᾰκοῦμαι	κᾰκοῖ	κᾰκοῦται	κᾰκοῦσθον	κᾰκοῦσθον	κᾰκούμεθᾰ	κᾰκοῦσθε	κᾰκοῦνται
	subjunctive	κᾰκῶμαι	κᾰκοῖ	κᾰκῶται	κᾰκῶσθον	κᾰκῶσθον	κᾰκώμεθᾰ	κᾰκῶσθε	κᾰκῶνται
	optative	κᾰκοίμην	κᾰκοῖο	κᾰκοῖτο	κᾰκοῖσθον	κᾰκοίσθην	κᾰκοίμεθᾰ	κᾰκοῖσθε	κᾰκοῖντο
	imperative		κᾰκοῦ	κᾰκούσθω	κᾰκοῦσθον	κᾰκούσθων		κᾰκοῦσθε	κᾰκούσθων
		active				middle/passive
infinitive		κᾰκοῦν				κᾰκοῦσθαι
participle	m	κᾰκῶν				κᾰκούμενος
	f	κᾰκοῦσᾰ				κᾰκουμένη
	n	κᾰκοῦν				κᾰκούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: κᾰ́κουν, κᾰκούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κᾰ́κουν	κᾰ́κους	κᾰ́κου	κᾰκοῦτον	κᾰκούτην	κᾰκοῦμεν	κᾰκοῦτε	κᾰ́κουν
middle/ passive	indicative	κᾰκούμην	κᾰκοῦ	κᾰκοῦτο	κᾰκοῦσθον	κᾰκούσθην	κᾰκούμεθᾰ	κᾰκοῦσθε	κᾰκοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: κᾰκώσω, κᾰκώσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κᾰκώσω	κᾰκώσεις	κᾰκώσει	κᾰκώσετον	κᾰκώσετον	κᾰκώσομεν	κᾰκώσετε	κᾰκώσουσῐ(ν)
	optative	κᾰκώσοιμῐ	κᾰκώσοις	κᾰκώσοι	κᾰκώσοιτον	κᾰκωσοίτην	κᾰκώσοιμεν	κᾰκώσοιτε	κᾰκώσοιεν
middle	indicative	κᾰκώσομαι	κᾰκώσῃ, κᾰκώσει	κᾰκώσεται	κᾰκώσεσθον	κᾰκώσεσθον	κᾰκωσόμεθᾰ	κᾰκώσεσθε	κᾰκώσονται
	optative	κᾰκωσοίμην	κᾰκώσοιο	κᾰκώσοιτο	κᾰκώσοισθον	κᾰκωσοίσθην	κᾰκωσοίμεθᾰ	κᾰκώσοισθε	κᾰκώσοιντο
		active			middle
infinitive		κᾰκώσειν			κᾰκώσεσθαι
participle	m	κᾰκώσων			κᾰκωσόμενος
	f	κᾰκώσουσᾰ			κᾰκωσομένη
	n	κᾰκῶσον			κᾰκωσόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐκᾰ́κωσᾰ, ἐκᾰκωσᾰ́μην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκᾰ́κωσᾰ	ἐκᾰ́κωσᾰς	ἐκᾰ́κωσε(ν)	ἐκᾰκώσᾰτον	ἐκᾰκωσᾰ́την	ἐκᾰκώσᾰμεν	ἐκᾰκώσᾰτε	ἐκᾰ́κωσᾰν
	subjunctive	κᾰκώσω	κᾰκώσῃς	κᾰκώσῃ	κᾰκώσητον	κᾰκώσητον	κᾰκώσωμεν	κᾰκώσητε	κᾰκώσωσῐ(ν)
	optative	κᾰκώσαιμῐ	κᾰκώσειᾰς, κᾰκώσαις	κᾰκώσειε(ν), κᾰκώσαι	κᾰκώσαιτον	κᾰκωσαίτην	κᾰκώσαιμεν	κᾰκώσαιτε	κᾰκώσειᾰν, κᾰκώσαιεν
	imperative		κᾰ́κωσον	κᾰκωσᾰ́τω	κᾰκώσᾰτον	κᾰκωσᾰ́των		κᾰκώσᾰτε	κᾰκωσᾰ́ντων
middle	indicative	ἐκᾰκωσᾰ́μην	ἐκᾰκώσω	ἐκᾰκώσᾰτο	ἐκᾰκώσᾰσθον	ἐκᾰκωσᾰ́σθην	ἐκᾰκωσᾰ́μεθᾰ	ἐκᾰκώσᾰσθε	ἐκᾰκώσᾰντο
	subjunctive	κᾰκώσωμαι	κᾰκώσῃ	κᾰκώσηται	κᾰκώσησθον	κᾰκώσησθον	κᾰκωσώμεθᾰ	κᾰκώσησθε	κᾰκώσωνται
	optative	κᾰκωσαίμην	κᾰκώσαιο	κᾰκώσαιτο	κᾰκώσαισθον	κᾰκωσαίσθην	κᾰκωσαίμεθᾰ	κᾰκώσαισθε	κᾰκώσαιντο
	imperative		κᾰ́κωσαι	κᾰκωσᾰ́σθω	κᾰκώσᾰσθον	κᾰκωσᾰ́σθων		κᾰκώσᾰσθε	κᾰκωσᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		κᾰκῶσαι			κᾰκώσᾰσθαι
participle	m	κᾰκώσᾱς			κᾰκωσᾰ́μενος
	f	κᾰκώσᾱσᾰ			κᾰκωσᾰμένη
	n	κᾰκῶσᾰν			κᾰκωσᾰ́μενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: κεκᾰ́κωκᾰ, κᾰ́κωμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κεκᾰ́κωκᾰ	κεκᾰ́κωκᾰς	κεκᾰ́κωκε(ν)	κεκᾰκώκᾰτον	κεκᾰκώκᾰτον	κεκᾰκώκᾰμεν	κεκᾰκώκᾰτε	κεκᾰκώκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	κεκᾰκώκω	κεκᾰκώκῃς	κεκᾰκώκῃ	κεκᾰκώκητον	κεκᾰκώκητον	κεκᾰκώκωμεν	κεκᾰκώκητε	κεκᾰκώκωσῐ(ν)
	optative	κεκᾰκώκοιμῐ, κεκᾰκωκοίην	κεκᾰκώκοις, κεκᾰκωκοίης	κεκᾰκώκοι, κεκᾰκωκοίη	κεκᾰκώκοιτον	κεκᾰκωκοίτην	κεκᾰκώκοιμεν	κεκᾰκώκοιτε	κεκᾰκώκοιεν
	imperative		κεκᾰ́κωκε	κεκᾰκωκέτω	κεκᾰκώκετον	κεκᾰκωκέτων		κεκᾰκώκετε	κεκᾰκωκόντων
middle/ passive	indicative	κᾰ́κωμαι	κᾰ́κωσαι	κᾰ́κωται	κᾰ́κωσθον	κᾰ́κωσθον	κᾰκώμεθᾰ	κᾰ́κωσθε	κᾰ́κωνται
	subjunctive	κᾰκωμένος ὦ	κᾰκωμένος ᾖς	κᾰκωμένος ᾖ	κᾰκωμένω ἦτον	κᾰκωμένω ἦτον	κᾰκωμένοι ὦμεν	κᾰκωμένοι ἦτε	κᾰκωμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	κᾰκωμένος εἴην	κᾰκωμένος εἴης	κᾰκωμένος εἴη	κᾰκωμένω εἴητον/εἶτον	κᾰκωμένω εἰήτην/εἴτην	κᾰκωμένοι εἴημεν/εἶμεν	κᾰκωμένοι εἴητε/εἶτε	κᾰκωμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		κᾰ́κωσο	κᾰκώσθω	κᾰ́κωσθον	κᾰκώσθων		κᾰ́κωσθε	κᾰκώσθων
		active				middle/passive
infinitive		κεκᾰκωκέναι				κᾰκῶσθαι
participle	m	κεκᾰκωκώς				κᾰκωμένος
	f	κεκᾰκωκυῖᾰ				κᾰκωμένη
	n	κεκᾰκωκός				κᾰκωμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• “κακόω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• κακόω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• κακόω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• “κακόω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• G2559 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible