καινόω

Ancient Greek

Etymology

From καινός (kainós, “new”) +‎ -όω (-óō, factitive verb–forming suffix).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /kai̯.nó.ɔː/ → /cɛˈno.o/ → /ceˈno.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /kai̯.nó.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kɛˈno.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /cɛˈno.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ceˈno.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ceˈno.o/

Verb

καινόω • (kainóō)

1. to make new, renew, change

Conjugation

   Present: καινῶ, καινοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	καινῶ	καινοῖς	καινοῖ	καινοῦτον	καινοῦτον	καινοῦμεν	καινοῦτε	καινοῦσῐ(ν)
	subjunctive	καινῶ	καινοῖς	καινοῖ	καινῶτον	καινῶτον	καινῶμεν	καινῶτε	καινῶσῐ(ν)
	optative	καινοίην, καινοῖμῐ	καινοίης, καινοῖς	καινοίη, καινοῖ	καινοῖτον, καινοίητον	καινοίτην, καινοιήτην	καινοῖμεν, καινοίημεν	καινοῖτε, καινοίητε	καινοῖεν, καινοίησᾰν
	imperative		καίνου	καινούτω	καινοῦτον	καινούτων		καινοῦτε	καινούντων
middle/ passive	indicative	καινοῦμαι	καινοῖ	καινοῦται	καινοῦσθον	καινοῦσθον	καινούμεθᾰ	καινοῦσθε	καινοῦνται
	subjunctive	καινῶμαι	καινοῖ	καινῶται	καινῶσθον	καινῶσθον	καινώμεθᾰ	καινῶσθε	καινῶνται
	optative	καινοίμην	καινοῖο	καινοῖτο	καινοῖσθον	καινοίσθην	καινοίμεθᾰ	καινοῖσθε	καινοῖντο
	imperative		καινοῦ	καινούσθω	καινοῦσθον	καινούσθων		καινοῦσθε	καινούσθων
		active				middle/passive
infinitive		καινοῦν				καινοῦσθαι
participle	m	καινῶν				καινούμενος
	f	καινοῦσᾰ				καινουμένη
	n	καινοῦν				καινούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐκαίνουν, ἐκαινούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκαίνουν	ἐκαίνους	ἐκαίνου	ἐκαινοῦτον	ἐκαινούτην	ἐκαινοῦμεν	ἐκαινοῦτε	ἐκαίνουν
middle/ passive	indicative	ἐκαινούμην	ἐκαινοῦ	ἐκαινοῦτο	ἐκαινοῦσθον	ἐκαινούσθην	ἐκαινούμεθᾰ	ἐκαινοῦσθε	ἐκαινοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐκαίνωσᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκαίνωσᾰ	ἐκαίνωσᾰς	ἐκαίνωσε(ν)	ἐκαινώσᾰτον	ἐκαινωσᾰ́την	ἐκαινώσᾰμεν	ἐκαινώσᾰτε	ἐκαίνωσᾰν
	subjunctive	καινώσω	καινώσῃς	καινώσῃ	καινώσητον	καινώσητον	καινώσωμεν	καινώσητε	καινώσωσῐ(ν)
	optative	καινώσαιμῐ	καινώσειᾰς, καινώσαις	καινώσειε(ν), καινώσαι	καινώσαιτον	καινωσαίτην	καινώσαιμεν	καινώσαιτε	καινώσειᾰν, καινώσαιεν
	imperative		καίνωσον	καινωσᾰ́τω	καινώσᾰτον	καινωσᾰ́των		καινώσᾰτε	καινωσᾰ́ντων
		active
infinitive		καινῶσαι
participle	m	καινώσᾱς
	f	καινώσᾱσᾰ
	n	καινῶσᾰν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: κεκαίνωμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	κεκαίνωμαι	κεκαίνωσαι	κεκαίνωται	κεκαίνωσθον	κεκαίνωσθον	κεκαινώμεθᾰ	κεκαίνωσθε	κεκαίνωνται
	subjunctive	κεκαινωμένος ὦ	κεκαινωμένος ᾖς	κεκαινωμένος ᾖ	κεκαινωμένω ἦτον	κεκαινωμένω ἦτον	κεκαινωμένοι ὦμεν	κεκαινωμένοι ἦτε	κεκαινωμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	κεκαινωμένος εἴην	κεκαινωμένος εἴης	κεκαινωμένος εἴη	κεκαινωμένω εἴητον/εἶτον	κεκαινωμένω εἰήτην/εἴτην	κεκαινωμένοι εἴημεν/εἶμεν	κεκαινωμένοι εἴητε/εἶτε	κεκαινωμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		κεκαίνωσο	κεκαινώσθω	κεκαίνωσθον	κεκαινώσθων		κεκαίνωσθε	κεκαινώσθων
						middle/passive
infinitive						κεκαινῶσθαι
participle	m					κεκαινωμένος
	f					κεκαινωμένη
	n					κεκαινωμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ἀνακαινόω (anakainóō)
• καίνωσις (kaínōsis)

Related terms

• καινίζω (kainízō)

References

• “καινόω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press