επίμονος

Greek

Adjective

επίμονος • (epímonos) m (feminine επίμονη, neuter επίμονο)

1. insistent, persistent, pertinacious, tenacious, dogged, obstinate

Declension

Declension of επίμονος

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	επίμονος (epímonos)	επίμονη (epímoni)	επίμονο (epímono)		επίμονοι (epímonoi)	επίμονες (epímones)	επίμονα (epímona)
genitive	επίμονου (epímonou)	επίμονης (epímonis)	επίμονου (epímonou)		επίμονων (epímonon)	επίμονων (epímonon)	επίμονων (epímonon)
accusative	επίμονο (epímono)	επίμονη (epímoni)	επίμονο (epímono)		επίμονους (epímonous)	επίμονες (epímones)	επίμονα (epímona)
vocative	επίμονε (epímone)	επίμονη (epímoni)	επίμονο (epímono)		επίμονοι (epímonoi)	επίμονες (epímones)	επίμονα (epímona)

Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο επίμονος, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο επίμονος, etc.)

Related terms

• see: επιμονή f (epimoní, “persistence, obstinacy”)