wydarzyć

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Polish

[edit]

Etymology

[edit]

From wy- +‎ darzyć.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /vɘˈda.ʐɘt͡ɕ/
  • Audio 1; wydarzyć:(file)
  • Audio 2; wydarzyć się:(file)
  • Rhymes: -aʐɘt͡ɕ
  • Syllabification: wy‧da‧rzyć

Verb

[edit]

wydarzyć pf (imperfective wydarzać)

  1. (reflexive with się) to happen, to occur, to take place
    Synonyms: zdarzyć się, stać się

Conjugation

[edit]
Conjugation of wydarzyć pf
person singular plural
masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive wydarzyć
future tense 1st wydarzę wydarzymy
2nd wydarzysz wydarzycie
3rd wydarzy wydarzą
impersonal wydarzy się
past tense 1st wydarzyłem,
-(e)m wydarzył
wydarzyłam,
-(e)m wydarzyła
wydarzyłom,
-(e)m wydarzyło
wydarzyliśmy,
-(e)śmy wydarzyli
wydarzyłyśmy,
-(e)śmy wydarzyły
2nd wydarzyłeś,
-(e)ś wydarzył
wydarzyłaś,
-(e)ś wydarzyła
wydarzyłoś,
-(e)ś wydarzyło
wydarzyliście,
-(e)ście wydarzyli
wydarzyłyście,
-(e)ście wydarzyły
3rd wydarzył wydarzyła wydarzyło wydarzyli wydarzyły
impersonal wydarzono
conditional 1st wydarzyłbym,
bym wydarzył
wydarzyłabym,
bym wydarzyła
wydarzyłobym,
bym wydarzyło
wydarzylibyśmy,
byśmy wydarzyli
wydarzyłybyśmy,
byśmy wydarzyły
2nd wydarzyłbyś,
byś wydarzył
wydarzyłabyś,
byś wydarzyła
wydarzyłobyś,
byś wydarzyło
wydarzylibyście,
byście wydarzyli
wydarzyłybyście,
byście wydarzyły
3rd wydarzyłby,
by wydarzył
wydarzyłaby,
by wydarzyła
wydarzyłoby,
by wydarzyło
wydarzyliby,
by wydarzyli
wydarzyłyby,
by wydarzyły
impersonal wydarzono by
imperative 1st niech wydarzę wydarzmy
2nd wydarz wydarzcie
3rd niech wydarzy niech wydarzą
anterior adverbial participle wydarzywszy
verbal noun wydarzenie

Further reading

[edit]
  • wydarzyć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • wydarzyć in Polish dictionaries at PWN