wielomówienie

Old Polish

Etymology

From wiele +‎ -o- +‎ mówienie. First attested in 1484.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /vjɛlʲɔmɔːvjɛɲɛː/
• IPA^(key): (15^th CE) /vjɛlʲɔmovjɛɲe/

Noun

wielomówienie n

1. (attested in Lesser Poland) loquaciousness; talkativeness
   • 1892 [1484], Hieronim Łopaciński, editor, Reguła trzeciego zakonu św. Franciszka i drobniejsze zabytki języka polskiego z końca w. XV i początku XVI‎^[1], Krakow, page 717:

     Yesthlyby kto oczh [p]roznye albo nye baczącz przysyągal..., yakoz tho sye czyąstho przygadza w vyelomovyenyv (in multiloquio), thedy thaki... ma rozmyslyczi, czo vdzyelal

     [Jestliby kto ocz [p]roznie albo nie bacząc przysięgał..., jakoż to sie często przygadza w wielomowieniu (in multiloquio), tedy taki... ma rozmyślić, co udziełał]

Related terms

(noun):

• wielemowna

(verbs):

• mówić impf

References

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “wielomówienie”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN