wegsterven

Dutch

Etymology

From weg +‎ sterven.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʋɛxˌstɛrvə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: weg‧ster‧ven

Verb

wegsterven

1. (ergative) to slowly die
2. (ergative, of sound) to gradually fade out

Conjugation

Conjugation of wegsterven (strong class 3+7, separable)
infinitive	wegsterven
past singular	stierf weg
past participle	weggestorven
infinitive	wegsterven
gerund	wegsterven n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	sterf weg	stierf weg	wegsterf	wegstierf
2nd person sing. (jij)	sterft weg, sterf weg2	stierf weg	wegsterft	wegstierf
2nd person sing. (u)	sterft weg	stierf weg	wegsterft	wegstierf
2nd person sing. (gij)	sterft weg	stierft weg	wegsterft	wegstierft
3rd person singular	sterft weg	stierf weg	wegsterft	wegstierf
plural	sterven weg	stierven weg	wegsterven	wegstierven
subjunctive sing.1	sterve weg	stierve weg	wegsterve	wegstierve
subjunctive plur.1	sterven weg	stierven weg	wegsterven	wegstierven
imperative sing.	sterf weg
imperative plur.1	sterft weg
participles	wegstervend	weggestorven
1) Archaic. 2) In case of inversion.