wegsluipen

Dutch

Etymology

From weg (“away”) +‎ sluipen (“to sneak”).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

wegsluipen

1. to sneak off, slip away

Conjugation

Conjugation of wegsluipen (strong class 2b, separable)
infinitive	wegsluipen
past singular	sloop weg
past participle	weggeslopen
infinitive	wegsluipen
gerund	wegsluipen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	sluip weg	sloop weg	wegsluip	wegsloop
2nd person sing. (jij)	sluipt weg, sluip weg2	sloop weg	wegsluipt	wegsloop
2nd person sing. (u)	sluipt weg	sloop weg	wegsluipt	wegsloop
2nd person sing. (gij)	sluipt weg	sloopt weg	wegsluipt	wegsloopt
3rd person singular	sluipt weg	sloop weg	wegsluipt	wegsloop
plural	sluipen weg	slopen weg	wegsluipen	wegslopen
subjunctive sing.1	sluipe weg	slope weg	wegsluipe	wegslope
subjunctive plur.1	sluipen weg	slopen weg	wegsluipen	wegslopen
imperative sing.	sluip weg
imperative plur.1	sluipt weg
participles	wegsluipend	weggeslopen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• sluipen weg, sluipwegen