wegleggen

Dutch

Etymology

From weg +‎ leggen. Cognate with German weglegen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʋɛxˌlɛɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: weg‧leg‧gen

Verb

wegleggen

1. to put away, to lay aside

Conjugation

Conjugation of wegleggen (weak, separable)
infinitive	wegleggen
past singular	legde weg
past participle	weggelegd
infinitive	wegleggen
gerund	wegleggen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	leg weg	legde weg	wegleg	weglegde
2nd person sing. (jij)	legt weg, leg weg2	legde weg	weglegt	weglegde
2nd person sing. (u)	legt weg	legde weg	weglegt	weglegde
2nd person sing. (gij)	legt weg	legde weg	weglegt	weglegde
3rd person singular	legt weg	legde weg	weglegt	weglegde
plural	leggen weg	legden weg	wegleggen	weglegden
subjunctive sing.1	legge weg	legde weg	weglegge	weglegde
subjunctive plur.1	leggen weg	legden weg	wegleggen	weglegden
imperative sing.	leg weg
imperative plur.1	legt weg
participles	wegleggend	weggelegd
1) Archaic. 2) In case of inversion.