wegkwijnen

Dutch

Etymology

From weg (“away”) +‎ kwijnen (“wither”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʋɛxˌkʋɛi̯.nə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: weg‧kwij‧nen

Verb

wegkwijnen

1. to waste away

Conjugation

Conjugation of wegkwijnen (weak, separable)
infinitive	wegkwijnen
past singular	kwijnde weg
past participle	weggekwijnd
infinitive	wegkwijnen
gerund	wegkwijnen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kwijn weg	kwijnde weg	wegkwijn	wegkwijnde
2nd person sing. (jij)	kwijnt weg, kwijn weg2	kwijnde weg	wegkwijnt	wegkwijnde
2nd person sing. (u)	kwijnt weg	kwijnde weg	wegkwijnt	wegkwijnde
2nd person sing. (gij)	kwijnt weg	kwijnde weg	wegkwijnt	wegkwijnde
3rd person singular	kwijnt weg	kwijnde weg	wegkwijnt	wegkwijnde
plural	kwijnen weg	kwijnden weg	wegkwijnen	wegkwijnden
subjunctive sing.1	kwijne weg	kwijnde weg	wegkwijne	wegkwijnde
subjunctive plur.1	kwijnen weg	kwijnden weg	wegkwijnen	wegkwijnden
imperative sing.	kwijn weg
imperative plur.1	kwijnt weg
participles	wegkwijnend	weggekwijnd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• kwijnen weg