weerstaanbaar

Dutch

Etymology

From weerstaan (“to resist”) +‎ -baar (“able”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʋeːrˌstaːn.baːr/
• Hyphenation: weer‧staan‧baar

Adjective

weerstaanbaar (comparative weerstaanbaarder, superlative weerstaanbaarst)

1. resistible; susceptible to being opposed or resisted

Declension

Declension of weerstaanbaar
uninflected	weerstaanbaar
inflected	weerstaanbare
comparative	weerstaanbaarder
		positive	comparative	superlative
predicative/adverbial		weerstaanbaar	weerstaanbaarder	het weerstaanbaarst het weerstaanbaarste
indefinite	m./f. sing.	weerstaanbare	weerstaanbaardere	weerstaanbaarste
	n. sing.	weerstaanbaar	weerstaanbaarder	weerstaanbaarste
	plural	weerstaanbare	weerstaanbaardere	weerstaanbaarste
definite		weerstaanbare	weerstaanbaardere	weerstaanbaarste
partitive		weerstaanbaars	weerstaanbaarders	—

Derived terms

• onweerstaanbaar
• weerstaanbaarheid