waarmaken

Dutch

Etymology

From waar (“true”) +‎ maken (“to make”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʋaːrˌmaːkə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: waar‧ma‧ken

Verb

waarmaken

1. to make good, make happen

Conjugation

Conjugation of waarmaken (weak, separable)
infinitive	waarmaken
past singular	maakte waar
past participle	waargemaakt
infinitive	waarmaken
gerund	waarmaken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	maak waar	maakte waar	waarmaak	waarmaakte
2nd person sing. (jij)	maakt waar, maak waar2	maakte waar	waarmaakt	waarmaakte
2nd person sing. (u)	maakt waar	maakte waar	waarmaakt	waarmaakte
2nd person sing. (gij)	maakt waar	maakte waar	waarmaakt	waarmaakte
3rd person singular	maakt waar	maakte waar	waarmaakt	waarmaakte
plural	maken waar	maakten waar	waarmaken	waarmaakten
subjunctive sing.1	make waar	maakte waar	waarmake	waarmaakte
subjunctive plur.1	maken waar	maakten waar	waarmaken	waarmaakten
imperative sing.	maak waar
imperative plur.1	maakt waar
participles	waarmakend	waargemaakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.