verwaaien

Dutch

Etymology

From Middle Dutch verwâyen. Equivalent to ver- +‎ waaien.

Pronunciation

• IPA^(key): /vərˈʋaːi̯.ə(n)/, /vɛrˈʋaːi̯.ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ver‧waai‧en
• Rhymes: -aːi̯ən

Verb

verwaaien

1. (ergative) to blow away
2. (ergative) to be spread or scattered by blowing
3. (intransitive) to be exposed to the wind
4. (intransitive) to become destroyed by the wind
5. (intransitive) to become messed up or tangled by the wind

Conjugation

Conjugation of verwaaien (weak, prefixed)
infinitive	verwaaien
past singular	verwaaide
past participle	verwaaid
infinitive	verwaaien
gerund	verwaaien n
	present tense	past tense
1st person singular	verwaai	verwaaide
2nd person sing. (jij)	verwaait, verwaai2	verwaaide
2nd person sing. (u)	verwaait	verwaaide
2nd person sing. (gij)	verwaait	verwaaide
3rd person singular	verwaait	verwaaide
plural	verwaaien	verwaaiden
subjunctive sing.1	verwaaie	verwaaide
subjunctive plur.1	verwaaien	verwaaiden
imperative sing.	verwaai
imperative plur.1	verwaait
participles	verwaaiend	verwaaid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Conjugation of verwaaien (strong class 6 with weak past participle, prefixed)
infinitive	verwaaien
past singular	verwoei
past participle	verwaaid
infinitive	verwaaien
gerund	verwaaien n
	present tense	past tense
1st person singular	verwaai	verwoei
2nd person sing. (jij)	verwaait, verwaai2	verwoei
2nd person sing. (u)	verwaait	verwoei
2nd person sing. (gij)	verwaait	verwoeit
3rd person singular	verwaait	verwoei
plural	verwaaien	verwoeien
subjunctive sing.1	verwaaie	verwoeie
subjunctive plur.1	verwaaien	verwoeien
imperative sing.	verwaai
imperative plur.1	verwaait
participles	verwaaiend	verwaaid
1) Archaic. 2) In case of inversion.